Rust en illegaal op pad...

Om 03:00 uur de wekker, proberen wakker te worden, even het weer buiten checken in verband met kleding keuze, de laatste spulletjes  inpakken, de weg stijl naar boven met rugzakken op beklimmen en daar zitten we dan. Om kwart over 4 op de stoep van het busstation te wachten op de eerste bus vanuit Santa Elena naar beneden. Wat een vroeg begin van de dag..

De bus komt gelukkig netjes op tijd aanrijden we stappen in. Oh sh*t.. het is één van die stadsbussen!
Hier in Costa Rica wil het namelijk wel eens voorkomen dat (bijv. in Nederland) afgeschreven stadsbussen hier worden ingezet als lijndienst bussen. Op zich mankeert er motorisch vast niks aan die bussen maar de inrichting is bedoeld voor korte ritjes door netjes geasfalteerde steden, niet voor urenlange ritten over ongeplaveide wegen bergafwaarts. Op plastic zittingen met te weinig beenruimte hotsen en botsen door de kuilen en dat om 5 uur 's ochtends is niet mijn hobby.
Maar gelukkig is het dan ook heel rustig in de bus dus hadden we ieder twee zitplaatsen per persoon en dat maakt het wel weer mogelijk om, een beetje uitgestrekt, 'bij te slapen'. (Lees: half wegdommelen tot je in een kuil rijdt en je hoofd tegen de ruit bonkt)
Bij de doorgaande weg, de 'pan american highway', stappen we over in een touringcar, met zachte ruime zitplaatsen, die ons naar het volgende overstappunt brengt. (Liberia) Daar stappen we in onze laatste bus van vandaag en komen we om half 11 in Tamarindo aan.

Inchecken bij Villa Macondo en... relax!!

Hier kunnen we prima onze laatste dagen doorbrengen! Dat doen we dan ook voornamelijk hier. Rustig aan, relaxen, beetje uitslapen en het strand verkennen.

Helemaal stilzitten en niks doen kunnen we echter als MaWeKaFlo niet heel erg lang volhouden, dus hebben we Kathy en ik nog twee duiken gedaan. Prachtig helder water met heel heel héél veel vissen. Haaien, enorme Murenen. Heerlijk!

Wendy en Floor hebben die dag nog een paar ziplines gedaan en een boomstam beklommen met touwen. Ook gaaf.

Als een van de laatste activiteiten zijn we gisteren naar een ander strand (Conchal) gegaan wat tot ons (waarschijnlijk) laatste avontuur van deze reis heeft geleid.
Het strand, wat erg mooi schijnt te zijn, ligt op 45 minuten rijden vanaf Tamarindo dus worden daarvoor op straat regelmatig  taxiritten aangeboden. We dachten, laten we het deze keer gewoon eens niet zelf gaan organiseren  (relax, weet je nog wel) maar gewoon via de receptie.
Die had nog wel een 'mannetje' die ons tegen een zacht prijsje heen en weer kan vervoeren. Op straat worden de ritten voor $50 aangeboden en deze was $35 dus prima! Doen we.
Om 10:15 zou hij ons ophalen, dat werd al snel bijgesteld naar 10:30 vanwege file... (bestaat hier helemaal niet)  en om 10:50 kwam hij dan ook aanrijden. Prima op tijd voor Costa ricaanse begrippen. Pura Vida!
De auto is een gammele bak die bijna rammelend uit elkaar valt, de chauffeur spreekt geen woord Engels maar als hij ons zonder panne heen en weer rijdt maakt me dat niet uit.
Bij aankomst spreken we meteen af dat hij ons rond 16:30 weer ophaalt en wonderbaarlijk hij staat er netjes op tijd.

Op de terugweg gaat het echter mis....
Nee, geen motorpech of een lekke band maar een wegcontrole door de lokale politie. Onze chauffeur ziet in de verte de controle staan, rijdt meteen de weg af en verstopt de auto snel achter een reclame bord.
'What's wrong?'..
'Policia!' Wijst onze chauffeur.
Ok, we snapten ook wel dat we niet in een officiële taxi zaten maar dat het blijkbaar een zo groot vergrijp is dat onze chauffeur niet meer verder durft te rijden.
En nu?
Met handen en voeten word het duidelijk dat hij wil wachten tot de politie weg is voor hij weer gaat rijden en ook dat dat nog wel 3 kwartier kan duren..
Nou zijn wij ook niet voor 1 gat te vangen en, met diezelfde handen en voeten, leggen we uit dat wij wel de controle voorbij zullen lopen en dat hij ons dan om de bocht, uit het zicht van de politie,  weer op kan pikken.
Dat lopen is gelukt alleen dat oppikken is er nooit meer van gekomen!
We hebben de chauffeur niet meer gezien en zijn de rest van de route ( nog een half uur ofzo) maar gaan lopen.
Ach ja. Het was weer een nieuwe ervaring en het biertje smaakte er daarna éxtra lekker door!

Nu is het nog een kwestie van de laatste spullen inpakken, met een busje naar het vliegveld van San José en dan via Houston en Washington terug naar Nederland. Een lange reisdag voor de boeg dus maar daar kijken we inmiddels niet meer tegenop.
Tijdens de diverse vluchten kunnen we sowieso terugkijken op de prachtige reis die we hebben gemaakt. Met z'n vieren, 4 weken op de bonnefooi door twee fantastische landen... Wat kan je nog meer wensen?
En tijdens diezelfde vluchten kunnen we ook alvast dromen over de volgende reis die we willen gaan maken. Of dat weer met z'n vieren is en waarheen het zal zijn? Geen idee, maar dat maakt het dan ook zo leuk.... Niks ligt vast en alles kan nog gebeuren... De wereld is er om ontdekt te worden!

Van woudloper tot superheld.

Het kost je een hele dag reizen, waarvan de laatste 24 kilometer anderhalf uur duurt omdat de weg steil omhoog gaat en er alleen stenen op gestort zijn, maar dan kom je ook ergens. In Santa Elena om precies te zijn. Een bergdorpje midden in de natuur van Monteverde. De weg er naartoe was al mooi en volgens verhalen blijkt de directe omgeving nog prachtiger te zijn. Monteverde is namelijk een van de groenste delen van Costa Rica. Met veel flora en fauna die je op nog maar weinig plaatsen in Midden Amerika tegenkomt. Het is het tweede nevelwoud  (cloudforest) dat we aandoen deze reis en inderdaad regent het ook vaak maar ja.... Het is niet voor niks zo groen en als je wat wil beleven...

De dag direct na aankomst pakken we dan ook de taxi naar het nabij gelegen natuurpark om met een goed gevulde rugzak één van de uitgezette trails te gaan lopen. We hebben mazzel met het weer en lopen op een paar miezertjes na in zo'n 3 uur inderdaad een hele mooie route. Slingerend door het woud zien we enorme varens, bromelias, veel verschillende bloemen en diverse soorten mos.
In lange slingers hangen ze als gewaden om de schouders van de woudreuzen heen. Het geeft echt een soort sprookjesachtige sfeer uit 'lord of the rings'. 

Hoewel veel mooie flora komen we, op een paar insecten na, echter niet veel dieren tegen tot op het einde.
Bij een info center hangen verschillende schotels met suikerwater waar een hele diversiteit aan kolibries op afkomt. Daar zitten we nog zeker een half uur van te genieten.

De dag natuur was echter nog niet afgelopen want om half 9 werden we opgehaald om op een nachthike te gaan doen. In het pikkedonker met een zaklamp door de jungle lopen op zoek naar natuurschoon. Wat we aan fauna hebben gemist overdag, hebben we tijdens deze nachthike weer goed ingehaald! Verschillende kikkers, een vogelspin,  salamanders, maar ook
twee luiaards en zelfs een kinkajou! (Een erg schuwe verre achterneef van de wasbeer. )

Na vol mooie indrukken te zijn gaan slapen stond de volgende dag iets heel anders op het programma!
100% Avontura.
Een stuk bos volledig ingericht met verschillende ziplines, rappel touwen en treetop bruggen met als 'hoogte'...punten de superman en de Tarzan swing.
De eerste superheld is een zipline van meer dan anderhalve kilometer waar je in je harnas onder hangt en, precies zoals 'the man of steel', door de lucht vliegt.
De tweede is een plateau op 45 meter waar je aan een soort bungee touw word gekoppeld en na een korte vraag 'are you ready? ' (ehm, nou nee eigenlijk nog niet) zo vanaf wordt geflikkerd waarbij je eerst 35 meter naar beneden stort en dan  net als Tarzan aan zijn liaan door de lucht slingert als de staart van een enorme koekoeksklok... woooohhhwwww! Spannend en gaaf om te doen maar de adrenaline klopte me in de keel.

Al met al een heel erg leuk avontuur om met z'n allen te hebben gedaan.

Vanavond weer de rugzakken inpakken  want morgenochtend/vannacht moeten we al weer om 10 voor half 5 de bus hebben.... ( pfff en dan ben je op vakantie om uit te rusten  )

Luieren zoals alleen een Luiaard dat kan.

In de vorige blog schreef ik dat we de volgende dag naar Costa Rica zouden vertrekken maar dingen lopen wel eens anders dan gepland... De bootjes vanaf Bastimentos naar de vaste wal (Almirante), en vervolgens de busjes naar Puerto Viejo in Costa Rica, waren al volgeboekt dus moesten we nog maar een nachtje extra blijven. Geen straf!
Nog een dagje extra relaxen aan het strand en in de enorme surfgolven spelen.

Maar nu zitten we dan toch echt in het busje en zijn net de grens tussen Panama en Costa Rica gepasseerd. Weer wat nieuwe stempels in ons paspoort erbij.

Puerto Viejo blijkt een prima keuze te zijn om kennis te maken met dit nieuwe land. Een rustig kustplaatsje maar met genoeg leuke barretjes en eetgelegenheden om in onze behoeften te voorzien. Ook is het een prima uitvalsbasis om de omgeving te gaan verkennen. We huren hier dan ook een dagje fietsen en gaan op zoek naar de familie van Floortje, de luiaard!
Bij het 'Jaguar Rescue Center' vangen ze naast katachtigen allerlei dieren op die worden aangereden of geëlektrocuteerd. Daaronder ook diverse luiaards en dan veelal weesjes waarvan de moeder is overleden/overreden.
Oftewel genoeg lieve wollige luilakken voor Floor om te zien en fotograferen. Daarnaast zijn er nog diverse andere lokale dieren hier in de tijdelijke opvang zoals brulapen, adelaars, krokodillen, slangen en toekans. Op enkelen na is het doel ze weer in de natuur uit te zetten, zodra ze genezen of groot genoeg zijn.

Vervolgens zijn we verder lang de kust gefietst tot we een mooi strandje tegen kwamen waar we het grootste deel van de rest van de dag hebben doorgebracht.

De laatste dag in dit dorpje besteden we aan relaxen, lezen, zwemmen en onder genot van een Caraïbische rum-cola voorbereidingen treffen voor onze volgende stop, Monteverde in het binnenland, en dus de bergen van Costa Rica.

Island vibes and Filthy Friday

De verschillende eilanden  die samen Bocas del Toro, of hier simpel 'the Bocas' worden genoemd, hebben een echt ander sfeertje dan wat ik in de rest van Panama heb ervaren. Of het nu komt doordat het eilanden zijn of omdat de bevolking hoofdzakelijk een creoolse achtergrond heeft, weet ik niet. Het heeft hier in ieder geval veel weg van dezelfde sfeer als we in Belize hadden. Relaxt, layed back, mojito, Jamaica, reggae... Dat sfeertje...
Wij hadden, tegen onze gewoonte in, vanuit Lost & Found alvast wat geboekt op het hoofdeiland 'Colon'. Eigenlijk voornamelijk om er zeker van te zijn dat we in het centrum zouden kunnen zitten waar alle barretjes, restaurants en entertainment is te vinden. We hebben na al dat rondtrekken door de prachtige natuur wel even zin in wat bruisends.

Zo zijn we terecht gekomen bij Selina, een hostel aan het water, in het centrum en zoals we op de weg ernaartoe van andere reizigers vernamen, een ' Party hostel'.... Oeps... dacht ik wel even. Iedere nacht bezopen brallende, schreeuwende en kotsende mensen voor mijn deur die zich in het kamernummer hebben vergist, is ook voor mij wel wat TE bruisend... Bij het inchecken kregen we naast de sleutels ook een zakje oordopjes, dus ik had al het idee dat mijn bange vermoedens uit zouden komen.
Nou, het is alles mee gevallen. Naast het feit dat Wendy en ik een upgrade kregen van een normale tweepersoonskamer naar een suite, hebben we 's avonds wel eens wat gehoord, maar zeker geen enorme bacchanalen. (Het helpt natuurlijk ook als je zelf lekker een beetje meedoet met happy hour en 's avonds moe maar voldaan in bed duikt)

Het was echter niet alleen feesten. Ook zijn we zeker nog actief geweest. Zo hebben Kathy en ik er weer twee duiken bij in het logboek, en heb ik met Floortje leren supsurfen!
Om met dat laatste te beginnen, supsurfen doe je staand op een grote surfplank waarbij je jezelf met een peddel voortbeweegt. Dat peddelen ging meteen prima. maar dat stáán hé.......
Nu zijn 'boards' en ik nooit de beste vrienden geweest. Skateboarden, wakeboarden, snowboarden.... het zal iets met coördinatie en balans te maken hebben, ik kan gewoon niet overeind blijven. Maar... na een uurtje les was het dan toch gelukt en kwamen Floortje en ik soepel in de heupjes staand aan peddelen bij Kathy en Wendy. (Tenminste, in mijn hoofd zag het er soepel en proffesioneel uit, de toeschouwers zagen waarschijnlijk een vent in poephouding op een wiebelend board aan komen klotsen)
Het duiken was weer fantastisch. Twee redelijk ondiepe duiken over het uitbundige zachte koraal dat hier groeit met de nodige vissen. Ook weer twee nieuwe gezien, die ik nog niet eerder was tegen gekomen, een 'cowfish' en een 'drummerfish'.

Na 3 nachten op het hoofdeiland Colon zijn Wendy, Floor en ik naar een ander eiland gegaan (Bastimentos) terwijl Kathy achterbleef voor het grootste wekelijkse feest op de Boca's namelijk 'Filthy Friday'.

Zoals de naam al doet vermoeden iets waar je je ouders niet bij wil hebben rondlopen en wij niet persé tussen hoeven te zitten. Het begint om 11 uur 's ochtends met de eerste shotjes en biertjes en met z'n allen ga je dan de hele dag drie verschillende eilanden af in een colonne bootjes om de beste party plekken te bezoeken. De plek waar ze eindigen, en dus ook tot het einde doorgaan, is Selina dus daar komt het imago van Party Hostel dan ook waarschijnlijk vandaan.

Kathy heeft het er erg naar haar zin gehad en is de volgende dag ook naar Bastimentos gekomen, waar wij nu nog even lekker op het strand relaxen en Wendy en Floor nog een toertje doen met o.a. snorkelen en Luiaards kijken.

Morgen vertrekken we naar het volgende land. ¡Costa Rica!

Met onze neus in de boeken en ons hoofd in de wolken.

Om kwart over zeven zaten we al in het eerste busje van de dag. Er zouden er nog 3 volgen in de daarop volgende 9 uur..
Het openbaar vervoer is goed geregeld hier in Panama maar doordat het zo fijnmazig is, moet je ook geregeld overstappen. Startend in Santa Catalina kwamen we via Sona, Santiago en David uiteindelijk bij onze eindbestemming van vandaag;
Het hostel Lost & Found. ( https://www.thelostandfoundhostel.com/ ).
Dit hostel ligt hoog in de nevelwouden van Panama in de buurt van Boquete.
Zoals de naam 'nevelwoud' al doet vermoeden, is het er erg vochtig vanwege de mist die er vaak hangt en dat merkten we al meteen toen we langs de weg werden afgezet. Een druilerige motregen viel op ons neer toen we onze rugzakken op deden en aan de klim van 20 minuten naar boven begonnen. Ondanks de vochtigheid is het wel bijna 30 graden dus toen we klimmend over het glibberige pad boven kwamen waren we dan ook meer doorweekt van het zweet dan van de regen.
Eenmaal boven werden we echter hartelijk ontvangen en met een glas gefilterd bergwater konden we ons verloren vocht weer aanvullen.
Na de spullen in onze kamer gezet te hebben voelden we ons met een biertje en cola tussen de mede backpackers meteen thuis. Dit is echt een ontmoetingsplaats van gelijkgestemde reizigers waarbij de gesprekken al snel gingen over alle mooie plaatsen op de wereld waar ieder al was geweest of je écht een keer naartoe moet!

De dag daarna zijn Kathy , Wendy en ik één van de hikes gaan doen die in de omgeving is uitgezet. Floor had nog steeds last van de wond op haar been en hield zich bezig met de andere veel voorkomende bezigheden hier. Namelijk lekker lezen onder een afdakje in één van de hangmatten.
De klim naar boven was dwars door de jungle over smalle modderige paadjes waarbij grote stenen en wortels voor ons als natuurlijke trap dienden. 

Door de mist en daarmee hoge luchtvochtigheid is een uniek bos ontstaan waarbij enorme varens, bromelias en lianen die om de hoge bomen slingeren de omgeving domineren. Het was een flinke klim, maar zeker de moeite waard. Modderig maar voldaan hebben we dan ook de rest van de dag het voorbeeld van Floortje gevolgd en zijn we 's avonds nog de 'bar' ingedoken met 1$ biertjes, gezellige gesprekken en reuzen jenga met blokken van 40 cm groot.

Uitslapen was er niet bij want Wendy en Kathy moesten er al op tijd uit. Zij gingen samen paard rijden door het Panamese landschap. Floor en ik hadden een andere belangrijke taak vandaag. Het oplossen van een nog steeds onopgeloste FBI cold  case van de mysterieuze verdwijning van 3 rugzak toeristen die hier jaren geleden heeft plaatsgevonden.... Door middel van hints, puzzels en oplossen van geheime codes die zowel online als ook in de omgeving van het hostel verborgen lagen moesten we deze zaak oplossen. Voor Floor, die later bij de recherche wíl, en mij een lastige zaak maar... hij is opgelost! Als beloning mochten we 's avonds bij de bar een dobbelsteen gooien en mocht Floor kiezen tussen een biertje of een doosje pringels..... Ik heb dus zelf maar een biertje gekocht.... ;-)

Daarna was het alweer tijd om naar de volgende bestemming te gaan. Weer met verschillende minibusjes en uiteindelijk een boot taxi zitten we nu dan ook op Bocas del Toro. Een verzameling van eilanden aan de noordgrens tussen Panama en Costa Rica. Ik ben benieuwd wat we hier weer gaan beleven!

Op https://youtu.be/VbW63GDEavU een video van onze hike  ( hij blijkt niet altijd lekker te openen op mobiel, maar dat los ik wel op als ik weer thuis ben )

Leven zonder WiFi en naar de haaien gaan.

Vanuit Panama City begon onze eerste echte reisdag door Panama met openbaar vervoer.  Om 06:00 uit bed om een taxi te nemen naar het busstation. Vanaf daar in 5 uur naar Sona, waar we bij aankomst binnen 5 minuten alweer in een minivan naar Santa Catalina onderweg waren.

Anderhalf uur verder hobbelen over steeds slechter wordende modderpaden kwamen we aan en konden we een slaapplek zoeken. Deze vonden we bij 'Cool Inside', waar ze twee cabañas hadden die bestonden uit een houten frame met tentzeilen rondom en in het midden een bed. Veel meer ruimte was er niet. Voor 45 dollar in totaal helemaal prima!

Santa Catalina zelf is een héééél rustig dorpje waar je alleen kan surfen, duiken/snorkelen en verder relaxen aan het strand of in een hangmat.  Zelfs Wi-Fi is er nauwelijks te vinden, en al vindt je het, 9 van de 10 keer ligt het netwerk eruit. Hier wordt je dan ook niet steeds gestoord in je welverdiende rust door Whatsapp of Facebook. Chillllllll!

Aangezien het duidelijk regenseizoen is, hebben we de eerste dag weinig kunnen doen omdat het bijna constant druppelde.  De dag daarna was het een stuk zonniger en hebben we  zo'n half uur gelopen naar het surfstrand waar de hoogste golven voor boardsurfen aan land komen. Daar lekker op een terras met uitzicht op de Stille Oceaan gezeten, en gekeken naar de surfboys op hun planken. Natuurlijk hebben we zelf de golven ook getrotseerd alleen dan zonder board. Alhoewel... Op het laatst mocht Floortje nog op een geleend board, op haar buik liggend, op een lange golf helemaal naar de kust boarden.

Vandaag was het dan zover, waar Kathy en ik zo naar uit keken; Duiken bij Coiba. Een eiland op een uur varen van de kust dat genoemd word als een goede tweede keuze om te duiken als je niet naar de Galapagos eilanden kan. Het nationaal park Coiba is bijzonder vanwege zijn enorme biodiversiteit. Boven, maar vooral onder water. Wendy en Floor gaan ook mee aan boord om te snorkelen.
Terwijl zij de zeebodem, hangend ín het water gaan verkennen, zullen Kathy en ik onder water op avontuur gaan. 

Bij aankomst op de eerste plek hebben we meteen al mazzel! Vlak bij ons komen ineens een paar dolfijnen boven water en als later op de dag dan zelfs nog een walvis naar lucht komt happen op 30 meter van de boot, kan de dag, ook voor onze duikgidsen, helemaal niet meer stuk. Zeker voor de walvissen is het nog niet het juiste seizoen dus dat we deze zien is echt bijzonder.
Onder water is het bijna een nog groter feest. Kathy en ik zien in onze 3 duiken wel meer dan 10 haaien, een zeeschildpad, diverse enorme murenen, een eagle ray, een enorme kreeft en letterlijk ontelbare andere vissen. Soms lijkt het wel of we door hele wolken van vissen duiken. Ook Wendy en Floor zien een schildpad en het was dan ook een heel geslaagde dag.

Na, onder het genot van een lekkere pizza, uitgebreid nagepraat en foto's gekeken te hebben, gingen we daarna weer op tijd naar bed,
want morgen moeten we de bus van 06:30 hebben naar de volgende stop.
Ergens diep in de jungle van Panama....

Hier een video van onze duiktrip:
https://youtu.be/KGdzJI_Ti2w

Hindoes op 35.000 voet en kennismaken met Panama

19-07-2017

Eindelijk na maanden voorbereiden via reisgids en internet zijn we onderweg!
Na een nachtje logeren in de studenten kamer van Kathy gaan we via een tussenstop in Frankfurt op pad naar Panama city.
Hoewel we nog niet eens geland waren hadden we al wel meteen een 'MaWeKaFlo momentje'. Deze keer ging het om het eten.

Zoals de meesten wel met me eens zullen zijn, is behalve de lange zit (van in dit geval 12 uur) het eten dat je in het vliegtuig krijgt hetgeen ik het 'minste' onderdeel vind van vliegen.
Nou daar heb ik wel een tip voor om dat iets minder erg te maken. Namelijk een 'speciale maaltijd' bestellen tijdens het boeken van je vlucht.
Bij vorige keren dat we vlogen was ons opgevallen dat mensen die bijv een dieet hebben of een specifiek geloof apart eten krijgen.
De meeste grote luchtvaartmaatschappijen bieden die mogelijkheid op lange vluchten.  Dus tijdens het boeken zagen wij deze keer dan ook verschillende mogelijkheden. Kosher,  vegetarisch, suikervrij, halal maar ook Hindoestaans!
Nou.... geen idee wat Lufthansa onder  Hindoestaans verstaat! Vast iets zonder rundvlees of enig ander vervelends voor de heilige koeien maar met rijst of roti.  Dat lusten we wel dus dachten we; Weet je wat, we doen gewoon gek en geven aan dat we alleen Hindoestaans eten mogen van ons geloof. En het heeft gewerkt!

Als eersten van het vliegtuig kregen we speciaal voor ons bereid ( en dus apart opgewarmd) eten geserveerd.
Inderdaad rijst met een groenten curry en een stoofpotje. Smaakte eigenlijk prima!
In ieder geval een stuk beter dan de naar rubber smakende met tomatensaus en teveel kaas overgoten substantie die voor 'Italiaanse pasta' moet doorgaan  of het halflauwe stukje kipfilet met industriële  aardappelpuree en een paar verdwaalde doperwten.
Ik ga er nog niet meteen een tulband of oranje jurken voor dragen maar ik zeg experiment geslaagd!

Na de lange vlucht aangekomen in Panama waren we zo door de douane en kon de eerste taxi onderhandeling beginnen. De gevraagde 50 dollar werd uiteindelijk 30 en we werden netjes voor ons hostel ( http://www.hostelsiriri.com/ ) afgezet. Na ons even snel geïnstalleerd te hebben zijn we toen het oude centrum in gegaan om even snel wat te drinken en hapje te eten. Nou... ze weten wel van prijzen hier in het mooiste en oudste stukje Panama city.
Mooi pleintje, terrasje, muziekje maar ook 9 dollar voor een halve liter tap bier!
Als je even wat verder op gaat en even oplet kan je ook voor 3,5 dollar voor een flesje bier slagen.
De volgende dag lekker uitgeslapen om bij te komen  en smiddags langs de kust gaan fietsen in een 4 persoon fiets... toeristischer kan het bijna niet maar het was wel leuk. Totdat... Floortje even achter het stuur mocht en we flink vaart maakten. Ze verloor de macht over het stuur, we reden het pad af, Floor valt eruit en word een stukje mee gesleept, we rijden met fiets en al over haar heen..Oei!!
Een flinke schaafwond op haar been en een blauwe plek waren het gevolg en dat op de eerste dag.. Maar goed gelukkig is zuster Wendy erbij en met wat gaasjes  erop word ze letterlijk weer wat 'opgelapt' .

Op de terugweg halen we wat eten en maakt Wendy een lekkere pastamaaltijd klaar. Op tijd weer naar bed want de reis vermoeidheid zit er toch nog wel wat in.

Vandaag zijn we uitgeslapen opgestaan en was het tijd om het lokale vervoer te gaan uitproberen om daarmee bij het Panama kanaal te komen. Als je hier bent dan moet je dat natuurlijk zien. Eerlijk is eerlijk. Het is best indrukwekkend groot en het verhaal eromheen is mooi maar het blijft gewoon een hele grote drietraps sluis waar enorme container schepen doorheen gaan...

De reis erheen vond ik eigenlijk veel leuker. Met een echte ouderwetse omgebouwde, opgepimpte  Amerikaanse schoolbus met de lokale bevolking door de omgeving rijden. Heerlijk,  het echte reizen is begonnen. Vanavond nog naar de vismarkt waar je de vangst van vandaag bij een van de vele lokale restaurantjes bij de vissers haven (met bijbehorende geuren) kan bestellen en dan morgenochtend... met de bus naar onze volgende bestemming.  Het zal een lange reisdag worden maar we hebben er zin in.