Rust en illegaal op pad...

Om 03:00 uur de wekker, proberen wakker te worden, even het weer buiten checken in verband met kleding keuze, de laatste spulletjes  inpakken, de weg stijl naar boven met rugzakken op beklimmen en daar zitten we dan. Om kwart over 4 op de stoep van het busstation te wachten op de eerste bus vanuit Santa Elena naar beneden. Wat een vroeg begin van de dag..

De bus komt gelukkig netjes op tijd aanrijden we stappen in. Oh sh*t.. het is één van die stadsbussen!
Hier in Costa Rica wil het namelijk wel eens voorkomen dat (bijv. in Nederland) afgeschreven stadsbussen hier worden ingezet als lijndienst bussen. Op zich mankeert er motorisch vast niks aan die bussen maar de inrichting is bedoeld voor korte ritjes door netjes geasfalteerde steden, niet voor urenlange ritten over ongeplaveide wegen bergafwaarts. Op plastic zittingen met te weinig beenruimte hotsen en botsen door de kuilen en dat om 5 uur 's ochtends is niet mijn hobby.
Maar gelukkig is het dan ook heel rustig in de bus dus hadden we ieder twee zitplaatsen per persoon en dat maakt het wel weer mogelijk om, een beetje uitgestrekt, 'bij te slapen'. (Lees: half wegdommelen tot je in een kuil rijdt en je hoofd tegen de ruit bonkt)
Bij de doorgaande weg, de 'pan american highway', stappen we over in een touringcar, met zachte ruime zitplaatsen, die ons naar het volgende overstappunt brengt. (Liberia) Daar stappen we in onze laatste bus van vandaag en komen we om half 11 in Tamarindo aan.

Inchecken bij Villa Macondo en... relax!!

Hier kunnen we prima onze laatste dagen doorbrengen! Dat doen we dan ook voornamelijk hier. Rustig aan, relaxen, beetje uitslapen en het strand verkennen.

Helemaal stilzitten en niks doen kunnen we echter als MaWeKaFlo niet heel erg lang volhouden, dus hebben we Kathy en ik nog twee duiken gedaan. Prachtig helder water met heel heel héél veel vissen. Haaien, enorme Murenen. Heerlijk!

Wendy en Floor hebben die dag nog een paar ziplines gedaan en een boomstam beklommen met touwen. Ook gaaf.

Als een van de laatste activiteiten zijn we gisteren naar een ander strand (Conchal) gegaan wat tot ons (waarschijnlijk) laatste avontuur van deze reis heeft geleid.
Het strand, wat erg mooi schijnt te zijn, ligt op 45 minuten rijden vanaf Tamarindo dus worden daarvoor op straat regelmatig  taxiritten aangeboden. We dachten, laten we het deze keer gewoon eens niet zelf gaan organiseren  (relax, weet je nog wel) maar gewoon via de receptie.
Die had nog wel een 'mannetje' die ons tegen een zacht prijsje heen en weer kan vervoeren. Op straat worden de ritten voor $50 aangeboden en deze was $35 dus prima! Doen we.
Om 10:15 zou hij ons ophalen, dat werd al snel bijgesteld naar 10:30 vanwege file... (bestaat hier helemaal niet)  en om 10:50 kwam hij dan ook aanrijden. Prima op tijd voor Costa ricaanse begrippen. Pura Vida!
De auto is een gammele bak die bijna rammelend uit elkaar valt, de chauffeur spreekt geen woord Engels maar als hij ons zonder panne heen en weer rijdt maakt me dat niet uit.
Bij aankomst spreken we meteen af dat hij ons rond 16:30 weer ophaalt en wonderbaarlijk hij staat er netjes op tijd.

Op de terugweg gaat het echter mis....
Nee, geen motorpech of een lekke band maar een wegcontrole door de lokale politie. Onze chauffeur ziet in de verte de controle staan, rijdt meteen de weg af en verstopt de auto snel achter een reclame bord.
'What's wrong?'..
'Policia!' Wijst onze chauffeur.
Ok, we snapten ook wel dat we niet in een officiële taxi zaten maar dat het blijkbaar een zo groot vergrijp is dat onze chauffeur niet meer verder durft te rijden.
En nu?
Met handen en voeten word het duidelijk dat hij wil wachten tot de politie weg is voor hij weer gaat rijden en ook dat dat nog wel 3 kwartier kan duren..
Nou zijn wij ook niet voor 1 gat te vangen en, met diezelfde handen en voeten, leggen we uit dat wij wel de controle voorbij zullen lopen en dat hij ons dan om de bocht, uit het zicht van de politie,  weer op kan pikken.
Dat lopen is gelukt alleen dat oppikken is er nooit meer van gekomen!
We hebben de chauffeur niet meer gezien en zijn de rest van de route ( nog een half uur ofzo) maar gaan lopen.
Ach ja. Het was weer een nieuwe ervaring en het biertje smaakte er daarna éxtra lekker door!

Nu is het nog een kwestie van de laatste spullen inpakken, met een busje naar het vliegveld van San José en dan via Houston en Washington terug naar Nederland. Een lange reisdag voor de boeg dus maar daar kijken we inmiddels niet meer tegenop.
Tijdens de diverse vluchten kunnen we sowieso terugkijken op de prachtige reis die we hebben gemaakt. Met z'n vieren, 4 weken op de bonnefooi door twee fantastische landen... Wat kan je nog meer wensen?
En tijdens diezelfde vluchten kunnen we ook alvast dromen over de volgende reis die we willen gaan maken. Of dat weer met z'n vieren is en waarheen het zal zijn? Geen idee, maar dat maakt het dan ook zo leuk.... Niks ligt vast en alles kan nog gebeuren... De wereld is er om ontdekt te worden!