Asia, here we come (again)
Maandag 23 april 2012. Nederland.
Weer een stap dichterbij
Donderdag 7 juni 2012. Nederland.
Maandag 23 april 2012. Nederland.
Het bloed kruipt waar het niet gaan kan, zo ook hier in Zeeland. Na onze fantastische reis in 2010 waarbij we zes maanden door Azië mochten trekken gaan we weer terug. Deze keer niet voor zes maanden maar voor zes weken. Ach het blijft natuurlijk fantastisch dat we weer kunnen gaan en wees eerlijk zes weken is voor veel mensen sowieso al een enorme luxe dus zijn we heel blij dat we deze mogelijkheid weer krijgen.
Weer een stap dichterbij
Donderdag 7 juni 2012. Nederland.
Inmiddels zijn we weer een dikke maand verder en de organisatie heeft niet stil gestaan. Ondertussen hebben we het hotel voor de eerste paar nachten in Bangkok geboekt. Dat is de Rambuttri Village Inn geworden. Dichtbij Khao San Road maar wel redelijk rustig gelegen en mét een zwembad op het dak. Dat was één van de eisen van de dames.
In Bangkok moeten we nog de visa voor Birma regelen en willen we kijken of we nog een fietstocht door de stad en buitenwijken kunnen maken. Het belangrijkste daar word echter even weer helemaal in de ‘reisstand’ komen, lekker op straat eten en acclimatiseren aan Azië.
Daarna gaat het avontuur dan echt beginnen en vliegen we naar Yangon, de hoofdstad van Birma en we zijn erg benieuwd wat we daar gaan aantreffen. De verhalen op de diverse fora zijn erg wisselend, de ene zegt dat het daar helemaal niks is en je amper een kamer kan krijgen, de ander hemelt de stad helemaal op dus we zullen het zelf moeten gaan beleven. Als ik de meest recente filmpjes die ik tegenkwam op Youtube zie krijg ik er helemaal zin in maar we zullen het vanzelf wel zien wat wij er van gaan vinden. Voor de zekerheid hebben we voor de eerste twee nachten in ieder geval maar een alvast een kamer geboekt in Yangon bij het May Shan hotel. Een special offer van twee double bedrooms met de belofte van nó window... Maar goed, het ligt wel bij de Sule Pagode dus dan moet je er wel wat voor over hebben.
Wij gaan nog verder om de laatste zaken de komende vier weken te regelen maar één van de belangrijkste hebben we al achter de rug. We kunnen namelijk al van één tot tien tellen in het Burmees: Di, Nhi, Thong, Lay, Nga, Chau, Kung-ni, Shi, Goh, Duh-se. Het gaat vast goed komen nu!
Aangekomen in Bangkok
Daarna gaat het avontuur dan echt beginnen en vliegen we naar Yangon, de hoofdstad van Birma en we zijn erg benieuwd wat we daar gaan aantreffen. De verhalen op de diverse fora zijn erg wisselend, de ene zegt dat het daar helemaal niks is en je amper een kamer kan krijgen, de ander hemelt de stad helemaal op dus we zullen het zelf moeten gaan beleven. Als ik de meest recente filmpjes die ik tegenkwam op Youtube zie krijg ik er helemaal zin in maar we zullen het vanzelf wel zien wat wij er van gaan vinden. Voor de zekerheid hebben we voor de eerste twee nachten in ieder geval maar een alvast een kamer geboekt in Yangon bij het May Shan hotel. Een special offer van twee double bedrooms met de belofte van nó window... Maar goed, het ligt wel bij de Sule Pagode dus dan moet je er wel wat voor over hebben.
Wij gaan nog verder om de laatste zaken de komende vier weken te regelen maar één van de belangrijkste hebben we al achter de rug. We kunnen namelijk al van één tot tien tellen in het Burmees: Di, Nhi, Thong, Lay, Nga, Chau, Kung-ni, Shi, Goh, Duh-se. Het gaat vast goed komen nu!
Aangekomen in Bangkok
Zaterdag 30 juni 2012. Bangkok, Thailand.
Oké, het heeft wat tijd en inspanningen gekost, maar we zijn nu in het hartje van Bangkok, op Khao San Road. Vanmorgen om half zes uit bed, de laatste checks en dan met de taxi naar station Goes. Via Roosendaal en Mechelen naar de luchthaven van Brussel. Via Helsinki naar Bangkok en met de taxi naar het Rambuttri Village Hostel. Tweeentwintig uur vervoer en wachten maar zowel wij als de meiden hadden bij aankomst meteen zin om wat te gaan eten in een echt Thais restaurant. Het was (lokale tijd) nog maar negen uur, maar het Chang biertje smaakte heerlijk…
Daarna zwemmen op het dakterras en rond één uur even een `kracht slaapje’ met z´n allen. Om vier uur waren we weer uit bed om maar zo snel mogelijk in het ritme te komen.
Op Khao San Road, dé toeristenstraat van Bangkok, hebben we weer de Thaise sfeer opgesnoven, zowel heerlijke kruidige geuren als riooldampen... Maar goed, we zijn weer waar we zijn willen en klaar voor de reis. Morgen gaan we de stad weer echt verkennen maar voor nu, nog wat drinken en dan naar bed!
De eerste dagen in Bangkok
Daarna zwemmen op het dakterras en rond één uur even een `kracht slaapje’ met z´n allen. Om vier uur waren we weer uit bed om maar zo snel mogelijk in het ritme te komen.
Op Khao San Road, dé toeristenstraat van Bangkok, hebben we weer de Thaise sfeer opgesnoven, zowel heerlijke kruidige geuren als riooldampen... Maar goed, we zijn weer waar we zijn willen en klaar voor de reis. Morgen gaan we de stad weer echt verkennen maar voor nu, nog wat drinken en dan naar bed!
De eerste dagen in Bangkok
Woensdag 3 juli 2012. Bangkok, Thailand.
de eerste dagen hebben we op zich nog niet zoveel avontuurlijks (voor ons doen) gedaan. Vooral wennen aan de temperaturen, genieten van de Thaise hoofdstad en natuurlijk het heerlijke eten! Ons hotel ligt midden in het centrum dus om de hoek kunnen we alles op loopafstand vinden wat ons hartje begeert.
Natuurlijk moest er wel weer `iets’ bijzonders gebeuren anders zou het niet MaWeKaFlo op reis zijn. Boven op het dak van ons hotel hebben we een zwembad van zo´n tachtig centimeter diep waar we prima in kunnen afkoelen. Maar alleen baantjes heen en weer zwemmen is natuurlijk wel wat saai dus had ik met de meiden een spelletje bedacht; onder water een zeedier nadoen en dan moeten de anderen raden wat je bent. Floortje deed een prachtige dolfijn, Kathy een walvis en toen moest papa natuurlijk ook wat doen. Ik kwam op het briljante plan om een zeewier grazende zeekoe na te gaan doen. Allemaal prima maar als het water zo ondiep is en de uitvoerende artiest wat overenthousiast... stoot je dus met je zeekoeiensnuit op de bodem met als gevolg een stukje van mijn voortand af... Nou heeft Floortje dat al lang dus zijn we nu helemaal ‘same same’.
De grap van de dag was dus gisteren van Wendy toen ze zei: `Je bent een Rund als je als Zeekoe stunt’.
Gisteren zijn ook nog achter de visa voor Birma aan gegaan. Met de taxi daar naartoe, formulieren bij balie 1 ophalen, kopieën van de paspoorten bij de buren maken, anderhalf uur wachten en dan alles ingevuld en ondertekend samen met twee pasfoto´s bij balie 3 inleveren zodra je nummertje wordt omgeroepen en dan.... mag je morgen terug komen.
Oké, dus konden we vanmiddag nog een keer terug naar de andere kant van Bangkok. Maar niet voordat we eerst ´s ochtends om zeven uur op de fiets zijn gestapt om vijf uur met Co van Kessel te gaan fietsen. Alhoewel we al een paar keer in Bangkok zijn geweest hadden we deze klassieker nog niet gedaan.
Wel leuk en mooi om door de achterafstraatjes van Bangkok te fietsen, dwars door Chinatown en met een bootje over naar de andere kant om daar door wat rustigere wijken te fietsen. Uiteindelijk kwamen we ook binnen de grenzen van Bangkok stad nog in een heel landelijk oud plantage gebied terecht waar we tussen de gember, citroengras, bananen en mango planten/bomen door fietsten over wel heel smalle betonnen fietspaden. Voor Thaise begrippen wel duur (1.300 Bath/dertig Euro) maar erg leuk om een keer te doen. Daarna nog even door Chinatown gestruind en wat gegeten en toen terug naar ons hotel.
De meiden waren afgepeigerd dus die gingen het zwembad in. Ik zou wel even de visa gaan ophalen. Om kwart over drie vertrok ik, om half zeven was ik pas weer terug. Heen was al lang in de taxi (bijna een uur), binnen dertig minuten had ik de visa maar toen ik terug wilde was het spitsuur en wat ik ook probeerde, niemand wilde me meenemen! Alle taxi´s, tuktuk´s en brommers zeiden meteen nó als ik vertelde dat ik naar Khao San Road wilde. Midden in het spitsuur had niemand zin om met een toerist aan te gaan schuiven in een file naar de andere kant van de stad. Toen het ook nog ging regenen ben ik maar een soort café in gevlucht en heb daar met een Chang biertje de regen en file uitgezeten.
Eindelijk had ik een taxi die me wilde brengen, stonden we na tien minuten rijden een half uur helemaal stil. Geen centimeter vooruit. Wat bleek, een prinses moest door Bangkok en ze hadden dus gewoon de hele weg een half uur stilgelegd om maar te zorgen dat zíj zonder vertragingen door het verkeer kwam. Ach, het hoort er hier bij, de koninklijke familie is heilig!
Vanaf morgen gaat het echt spannend worden, dan vliegen we naar Yangon (Rangoon) en begint ons Birma avontuur. Of ik daar ook internet heb? We zien het wel en anders horen jullie over twee weken weer van ons!!
Dollars strijken
Natuurlijk moest er wel weer `iets’ bijzonders gebeuren anders zou het niet MaWeKaFlo op reis zijn. Boven op het dak van ons hotel hebben we een zwembad van zo´n tachtig centimeter diep waar we prima in kunnen afkoelen. Maar alleen baantjes heen en weer zwemmen is natuurlijk wel wat saai dus had ik met de meiden een spelletje bedacht; onder water een zeedier nadoen en dan moeten de anderen raden wat je bent. Floortje deed een prachtige dolfijn, Kathy een walvis en toen moest papa natuurlijk ook wat doen. Ik kwam op het briljante plan om een zeewier grazende zeekoe na te gaan doen. Allemaal prima maar als het water zo ondiep is en de uitvoerende artiest wat overenthousiast... stoot je dus met je zeekoeiensnuit op de bodem met als gevolg een stukje van mijn voortand af... Nou heeft Floortje dat al lang dus zijn we nu helemaal ‘same same’.
De grap van de dag was dus gisteren van Wendy toen ze zei: `Je bent een Rund als je als Zeekoe stunt’.
Gisteren zijn ook nog achter de visa voor Birma aan gegaan. Met de taxi daar naartoe, formulieren bij balie 1 ophalen, kopieën van de paspoorten bij de buren maken, anderhalf uur wachten en dan alles ingevuld en ondertekend samen met twee pasfoto´s bij balie 3 inleveren zodra je nummertje wordt omgeroepen en dan.... mag je morgen terug komen.
Oké, dus konden we vanmiddag nog een keer terug naar de andere kant van Bangkok. Maar niet voordat we eerst ´s ochtends om zeven uur op de fiets zijn gestapt om vijf uur met Co van Kessel te gaan fietsen. Alhoewel we al een paar keer in Bangkok zijn geweest hadden we deze klassieker nog niet gedaan.
Wel leuk en mooi om door de achterafstraatjes van Bangkok te fietsen, dwars door Chinatown en met een bootje over naar de andere kant om daar door wat rustigere wijken te fietsen. Uiteindelijk kwamen we ook binnen de grenzen van Bangkok stad nog in een heel landelijk oud plantage gebied terecht waar we tussen de gember, citroengras, bananen en mango planten/bomen door fietsten over wel heel smalle betonnen fietspaden. Voor Thaise begrippen wel duur (1.300 Bath/dertig Euro) maar erg leuk om een keer te doen. Daarna nog even door Chinatown gestruind en wat gegeten en toen terug naar ons hotel.
De meiden waren afgepeigerd dus die gingen het zwembad in. Ik zou wel even de visa gaan ophalen. Om kwart over drie vertrok ik, om half zeven was ik pas weer terug. Heen was al lang in de taxi (bijna een uur), binnen dertig minuten had ik de visa maar toen ik terug wilde was het spitsuur en wat ik ook probeerde, niemand wilde me meenemen! Alle taxi´s, tuktuk´s en brommers zeiden meteen nó als ik vertelde dat ik naar Khao San Road wilde. Midden in het spitsuur had niemand zin om met een toerist aan te gaan schuiven in een file naar de andere kant van de stad. Toen het ook nog ging regenen ben ik maar een soort café in gevlucht en heb daar met een Chang biertje de regen en file uitgezeten.
Eindelijk had ik een taxi die me wilde brengen, stonden we na tien minuten rijden een half uur helemaal stil. Geen centimeter vooruit. Wat bleek, een prinses moest door Bangkok en ze hadden dus gewoon de hele weg een half uur stilgelegd om maar te zorgen dat zíj zonder vertragingen door het verkeer kwam. Ach, het hoort er hier bij, de koninklijke familie is heilig!
Vanaf morgen gaat het echt spannend worden, dan vliegen we naar Yangon (Rangoon) en begint ons Birma avontuur. Of ik daar ook internet heb? We zien het wel en anders horen jullie over twee weken weer van ons!!
Dollars strijken
Donderdag 5 juli 2012. Yangon, Birma.
Gisteren, de vierde juli, hebben we ´s ochtends alvast wat spullen ingepakt. Na een kommetje rijstsoep als ontbijt, de was ophalen en de laatste controles zijn we uitgecheckt. We moesten alleen pas om een uur of twee de taxi naar het vliegveld hebben dus hebben we de tijd tot dan toe doorgebracht met wat internetten, alvast inchecken op de vlucht, skypen met het thuisfront en een paar vlaggetjes van Myanmar op de tassen naaien.
Op het vliegveld liep alles soepel en na het opstijgen konden we meteen weer een rits papieren invullen die we bij aankomst in de hoofdstad Yangon (Rangoon) nodig zouden hebben. De doorgang bij de douane ging eigenlijk best vlot, al wordt er werkelijk geen klein glimlachje getoond, zelfs niet als Floortje enthousiast in haar beste Birmees, `mingulaba’ (hallo) roept als ze haar eígen paspoort met stempels terugkrijgt. Nu worden douanebeambten daar volgens mij op geselecteerd want ik heb er nog nooit een zien lachen...
Eenmaal in het land moesten we eerst dollars wisselen in Birmese Kyat, een hele stapel: 87.900 voor honderd USD. Nadat we met een taxi voor tien USD naar het centrum zijn gebracht, zagen we bij aankomst bij ons hotel in het donker de verlichte Sule Pagoda al liggen, vlak voor onze deur! Zoals we al eerder schreven hebben we daar niet zoveel aan, want toen we op onze kamers kwamen bleek het echt waar te zijn. Twee kamers 'met geen ramen'! Nou ja, na onze spullen gedropt te hebben zijn we dan maar naar buiten gegaan en hebben wat in de buurt rondgelopen.
Op straat stonden verschillende eet- en drinkgelegenheden ingericht, allemaal met kindertafeltjes en stoeltjes. Het is echt als de goedkope plastic tuinmeubelen die ze bij kinderdagverblijven gebruiken. Daar zaten we dus gehurkt met een glas aardbeienyoghurt op straat. Bekijks hadden we genoeg met die twee blonde meiden van ons, dat kon er ook nog wel bij.
Vandaag zijn we er op tijd uitgegaan om de Sule Pagoda bij daglicht te bekijken. Na een lekkere bak koffie zijn we naar de Bogyoke Aung San market gegaan om rond te struinen tussen de Birmese koopwaar uit alle windstreken van het land. Als we terugkomen in Yangon hebben we al wat leuke dingen gezien om mee te nemen als we het onderweg niet tegen komen.
Vervolgens onze reis naar Bagan geregeld. Morgen vertekken we om half negen ‘s ochtends met de bus naar Bagan waar we rond zes uur ‘s avonds hopen aan te komen. Iedereen bij de reisbureautjes had het over vliegen maar we willen toch eerst echt proberen om het op de ‘ouderwetse’ manier te doen met openbaar vervoer. We zullen zien hoe het uitpakt.
Als laatste vandaag zijn we naar dé Shwedagon Paya gegaan. De bekendste pagode van Myanmar en met een koepel van meer dan honderd meter hoog ook de grootste. Acht duizend kilo bladgoud is erin verwerkt en duizenden edelstenen waaronder op de top een van de grootste diamanten van Azië. Deze pagode is omringd door tientallen kleinere tempels waarbinnen weer tientallen Boeddha´s in allerlei maten, kleuren en houdingen staan opgesteld, oftewel je ziet door de beelden de Boeddha niet meer staan. Natuurlijk zijn er ook verscheidene met een neon verlichtte cirkel achter het hoofd die in verschillende kleuren knippert om het effect nog wat te vergroten. Bijzonder door zijn massaliteit dus.
Vandaag merkten we trouwens ook voor het eerst dat ze hier, zoals wordt gewaarschuwd, erg nauw en strikt zijn met de dollarbiljetten die ze aannemen. Het liefst alleen spiksplinternieuwe briefjes en als dat niet kan, mag er echt niks aan op te merken zijn. Zo hadden we een twintig dollar biljet om de vier keer vijf USD entree te betalen maar daar zat een scheurtje in van drie millimeter. Vergeet het maar, ze nemen het niet aan! Zelfs toen we zeiden het is dit of niks, geen enkele haar op hun hoofd die eraan denkt om dat biljet te accepteren. En Wendy had voor we weggingen nog wel alle biljetten gestreken om ze wat op te pimpen. Ben benieuwd hoe dat verder moet.
De avond hebben we afgesloten bij een prima Indisch restaurant (houten banken in een betonnen garagebox met TL lichtbakken aan het plafond). Morgen gaan we reizen!
De vlakte van Bagan
Op het vliegveld liep alles soepel en na het opstijgen konden we meteen weer een rits papieren invullen die we bij aankomst in de hoofdstad Yangon (Rangoon) nodig zouden hebben. De doorgang bij de douane ging eigenlijk best vlot, al wordt er werkelijk geen klein glimlachje getoond, zelfs niet als Floortje enthousiast in haar beste Birmees, `mingulaba’ (hallo) roept als ze haar eígen paspoort met stempels terugkrijgt. Nu worden douanebeambten daar volgens mij op geselecteerd want ik heb er nog nooit een zien lachen...
Eenmaal in het land moesten we eerst dollars wisselen in Birmese Kyat, een hele stapel: 87.900 voor honderd USD. Nadat we met een taxi voor tien USD naar het centrum zijn gebracht, zagen we bij aankomst bij ons hotel in het donker de verlichte Sule Pagoda al liggen, vlak voor onze deur! Zoals we al eerder schreven hebben we daar niet zoveel aan, want toen we op onze kamers kwamen bleek het echt waar te zijn. Twee kamers 'met geen ramen'! Nou ja, na onze spullen gedropt te hebben zijn we dan maar naar buiten gegaan en hebben wat in de buurt rondgelopen.
Op straat stonden verschillende eet- en drinkgelegenheden ingericht, allemaal met kindertafeltjes en stoeltjes. Het is echt als de goedkope plastic tuinmeubelen die ze bij kinderdagverblijven gebruiken. Daar zaten we dus gehurkt met een glas aardbeienyoghurt op straat. Bekijks hadden we genoeg met die twee blonde meiden van ons, dat kon er ook nog wel bij.
Vandaag zijn we er op tijd uitgegaan om de Sule Pagoda bij daglicht te bekijken. Na een lekkere bak koffie zijn we naar de Bogyoke Aung San market gegaan om rond te struinen tussen de Birmese koopwaar uit alle windstreken van het land. Als we terugkomen in Yangon hebben we al wat leuke dingen gezien om mee te nemen als we het onderweg niet tegen komen.
Vervolgens onze reis naar Bagan geregeld. Morgen vertekken we om half negen ‘s ochtends met de bus naar Bagan waar we rond zes uur ‘s avonds hopen aan te komen. Iedereen bij de reisbureautjes had het over vliegen maar we willen toch eerst echt proberen om het op de ‘ouderwetse’ manier te doen met openbaar vervoer. We zullen zien hoe het uitpakt.
Als laatste vandaag zijn we naar dé Shwedagon Paya gegaan. De bekendste pagode van Myanmar en met een koepel van meer dan honderd meter hoog ook de grootste. Acht duizend kilo bladgoud is erin verwerkt en duizenden edelstenen waaronder op de top een van de grootste diamanten van Azië. Deze pagode is omringd door tientallen kleinere tempels waarbinnen weer tientallen Boeddha´s in allerlei maten, kleuren en houdingen staan opgesteld, oftewel je ziet door de beelden de Boeddha niet meer staan. Natuurlijk zijn er ook verscheidene met een neon verlichtte cirkel achter het hoofd die in verschillende kleuren knippert om het effect nog wat te vergroten. Bijzonder door zijn massaliteit dus.
Vandaag merkten we trouwens ook voor het eerst dat ze hier, zoals wordt gewaarschuwd, erg nauw en strikt zijn met de dollarbiljetten die ze aannemen. Het liefst alleen spiksplinternieuwe briefjes en als dat niet kan, mag er echt niks aan op te merken zijn. Zo hadden we een twintig dollar biljet om de vier keer vijf USD entree te betalen maar daar zat een scheurtje in van drie millimeter. Vergeet het maar, ze nemen het niet aan! Zelfs toen we zeiden het is dit of niks, geen enkele haar op hun hoofd die eraan denkt om dat biljet te accepteren. En Wendy had voor we weggingen nog wel alle biljetten gestreken om ze wat op te pimpen. Ben benieuwd hoe dat verder moet.
De avond hebben we afgesloten bij een prima Indisch restaurant (houten banken in een betonnen garagebox met TL lichtbakken aan het plafond). Morgen gaan we reizen!
De vlakte van Bagan
Zaterdag 7 juli 2012. Bagan, Birma.
Toen we uit Yangon vertrokken waren we er (op basis van de info van het ticketbureau) vanuit gegaan dat het busstation vijftien tot twintig minuten rijden was. De bus gaat om half negen dus acht uur vertrekken is prima op tijd. Komen we om kwart voor acht beneden bij de receptie voor ontbijt, vertellen ze ons dat het wel 45 minuten rijden is. Oeps! Meteen zonder ontbijt de deur uitgelopen om een taxi te charteren. `Hurry, hurry to busstation’. Bij ieder rood licht zat ik met samengeknepen billen. Gelukkig kwamen we om één voor half negen aan. Net op tijd, want we zaten nog maar net op onze stoel of daar vertrokken we. Negen lange uren in de bus. Natuurlijk wel afgewisseld met twee riante plaspauzes van 4,3 minuten en een lunch waar we een kwartier over mochten doen. Maar goed, we waren in Bagan en daar ging het om. De meiden hebben zich weer fantastisch gedragen zonder te mopperen en hebben zich vermaakt met spelletjes, lezen en kaarten. Achter in de bak van een pick-up zijn we naar ons hotel gegaan en hebben na installatie in het ‘centrum’ van New Bagan wat gegeten.
De volgende dag hebben we een paardenkar geregeld die ons de hele dag voor zeventien Euro rond reed langs de verst weg gelegen tempels en kloosters. Een lange maar leuke dag waarbij we de verschillende tempels en pagodes hebben bezocht waar de vlakte van Bagan bekend om staat. Kathy was natuurlijk meteen verliefd op het paard en heeft de hele dag over haar gewaakt.
Aan het eind van de middag gaan we naar een hoge pagode waar we bij zonsondergang een prachtig uitzicht over de hele vlakte met wel honderden tempels hebben. Werkelijk adembenemend, dat moet je zien om goed onder woorden te kunnen brengen. Als enigen zittend op de rand van de tempel kijkend naar het landschap waar de laatste zonnestralen alle tempels in een rode gloed zet. Een moment om voor altijd in ons MaWeKaFlo geheugen te bewaren!
Vandaag had Floortje de ‘grap van de dag’:
We lopen in een tempel waarvan de legende verteld dat deze gebouwd is door een koning omdat hij boete wilde doen voor het feit dat hij zowel zijn vader als zijn broer had vermoord om aan de macht te komen. Daarnaast had hij ook nog eens zijn (Indische prinses) vrouw gewurgd omdat ze de Hindoeïstische goden aanbad in plaats van Boeddha. Voor de vader en broer waren twee enorme Boeddha´s naast elkaar geplaatst, aan de achterkant van dat beeld was een liggende Boeddha afgebeeld. Floortje roept ons: ‘Pap, Mam, ik heb de prinses gevonden hoor want deze Boeddha heeft een string aan!’
Bagan en de reis naar Mandalay
De volgende dag hebben we een paardenkar geregeld die ons de hele dag voor zeventien Euro rond reed langs de verst weg gelegen tempels en kloosters. Een lange maar leuke dag waarbij we de verschillende tempels en pagodes hebben bezocht waar de vlakte van Bagan bekend om staat. Kathy was natuurlijk meteen verliefd op het paard en heeft de hele dag over haar gewaakt.
Aan het eind van de middag gaan we naar een hoge pagode waar we bij zonsondergang een prachtig uitzicht over de hele vlakte met wel honderden tempels hebben. Werkelijk adembenemend, dat moet je zien om goed onder woorden te kunnen brengen. Als enigen zittend op de rand van de tempel kijkend naar het landschap waar de laatste zonnestralen alle tempels in een rode gloed zet. Een moment om voor altijd in ons MaWeKaFlo geheugen te bewaren!
Vandaag had Floortje de ‘grap van de dag’:
We lopen in een tempel waarvan de legende verteld dat deze gebouwd is door een koning omdat hij boete wilde doen voor het feit dat hij zowel zijn vader als zijn broer had vermoord om aan de macht te komen. Daarnaast had hij ook nog eens zijn (Indische prinses) vrouw gewurgd omdat ze de Hindoeïstische goden aanbad in plaats van Boeddha. Voor de vader en broer waren twee enorme Boeddha´s naast elkaar geplaatst, aan de achterkant van dat beeld was een liggende Boeddha afgebeeld. Floortje roept ons: ‘Pap, Mam, ik heb de prinses gevonden hoor want deze Boeddha heeft een string aan!’
Bagan en de reis naar Mandalay
Dinsdag 10 juli 2012. Mandalay, Birma.
De tweede dag in Bagan bestond eruit dat Kathy zich ´s ochtends even niet lekker voelde en op de kamer bleef. Ik hield haar gezelschap terwijl Wendy samen met Floortje op de fiets de tempels in de buurt van ons hotel ging verkennen. Een fiets voor Floortje was niet te krijgen dus ging ze maar achterop om foto´s en filmpjes te maken. Nou, we hebben er weer een fotograaf bij in ons gezelschap.
Gelukkig voelde Kathy zich begin van de middag weer wat beter en hebben we het de rest van de dag rustig gehouden bij het zwembad. Liggen in het zwembad(je) met uitzicht over verschillende tempels in de buurt was zeker geen straf.
Eind van de middag ging Wendy een stukje lopen om wat foto´s daarvan te maken en kwam in gesprek met een monnik die daar een van de tempels/vervallen klooster beheert. Hij vond het fantastisch dat er een buitenlander geïnteresseerd was in zijn stukje Bagan waar nooit iemand komt. Hij woont daar al jaren samen met een oude man die beeldjes boetseert en een jongen die vanaf zijn derde jaar wees is en onderdak bij de monnik heeft gekregen. Ze werd dan ook getrakteerd op thee en verhalen in steenkolen Engels.
Ook nodigde hij ons uit om ´s avonds de zonsondergang vanaf zijn klooster te komen bekijken. Daar zaten we dan op bezoek bij een lokale monnik tegen half zeven met zijn vieren boven op het dak van zijn klooster. De jongen serveerde thee en wij keken uit over de vlakte terwijl de zon achter de tempels verdween. Erg bijzonder om mee te maken.
De volgende dag gingen we naar Mandalay en hadden daarvoor een open jeep geregeld die ons eerst naar Mount Poppa bracht. Een met goud versierd klooster boven op een berg. Bij aankomst al een mooi plaatje en nadat we de 816 treden naar boven achter de rug hadden werden we vergast op een wijds uitzicht over de lager gelegen dorpen en tempels.
Daarna verder naar Mandalay, een tocht van vijf uur op harde bankjes overtrokken met wat schuimrubber en een tafelzeil, in de wind. Soms niet zo comfortabel maar wel ‘echt reizen’ dus kwamen we moe maar voldaan aan in Mandalay. Onderweg kwamen we door landelijk gebied en zagen we boeren die nog met hun ossen en houten ploegen het land bewerkten. Ossen die in een loopmolen pindaolie uitpersten, ossenwagen die hooi vervoerde, vrouwen met enorme bundels hout op hun hoofd, bamboe hutten waar ze in leven, oftewel, agrarisch leven van (voor ons) honderd jaar geleden.
Vandaag moesten we weer wat dollars wisselen in Kyats en weer werden we met onze neus op de feiten gedrukt dat de verhalen over ‘dollars in Myanmar’ echt waar zijn. Prima biljetten waar niks anders aan mankeert dan dat er een vouwtje in te zien is of een vlekje op zit worden gewoon níet aangenomen. Om helemaal kriegel van te worden!
Wij hebben, van tevoren gewaarschuwd, natuurlijk genoeg dollars mee genomen om te wisselen omdat we weten dat dit ongeveer de enige buitenlandse valuta is die wordt geaccepteerd om te wisselen. Van onze bank thuis kregen we dollars die niet allemaal helemaal glad waren maar die heeft Wendy zelfs nog gestreken! Dat een vijftig dollar biljet waarvan het hoofd van Generaal Grant met pen is veranderd in een duivelshoofd, oké, dat kan ik me nog voorstellen maar een prima twintig dollar biljet die wordt geweigerd omdat er een veegje op de rand zit... Maar goed we hebben weer gewisseld en de rest van de voorraad aan een ‘Myanmar proof’ onderzoek onderworpen en het moet goed gaan komen.
Het echte Mandalay
Gelukkig voelde Kathy zich begin van de middag weer wat beter en hebben we het de rest van de dag rustig gehouden bij het zwembad. Liggen in het zwembad(je) met uitzicht over verschillende tempels in de buurt was zeker geen straf.
Eind van de middag ging Wendy een stukje lopen om wat foto´s daarvan te maken en kwam in gesprek met een monnik die daar een van de tempels/vervallen klooster beheert. Hij vond het fantastisch dat er een buitenlander geïnteresseerd was in zijn stukje Bagan waar nooit iemand komt. Hij woont daar al jaren samen met een oude man die beeldjes boetseert en een jongen die vanaf zijn derde jaar wees is en onderdak bij de monnik heeft gekregen. Ze werd dan ook getrakteerd op thee en verhalen in steenkolen Engels.
Ook nodigde hij ons uit om ´s avonds de zonsondergang vanaf zijn klooster te komen bekijken. Daar zaten we dan op bezoek bij een lokale monnik tegen half zeven met zijn vieren boven op het dak van zijn klooster. De jongen serveerde thee en wij keken uit over de vlakte terwijl de zon achter de tempels verdween. Erg bijzonder om mee te maken.
De volgende dag gingen we naar Mandalay en hadden daarvoor een open jeep geregeld die ons eerst naar Mount Poppa bracht. Een met goud versierd klooster boven op een berg. Bij aankomst al een mooi plaatje en nadat we de 816 treden naar boven achter de rug hadden werden we vergast op een wijds uitzicht over de lager gelegen dorpen en tempels.
Daarna verder naar Mandalay, een tocht van vijf uur op harde bankjes overtrokken met wat schuimrubber en een tafelzeil, in de wind. Soms niet zo comfortabel maar wel ‘echt reizen’ dus kwamen we moe maar voldaan aan in Mandalay. Onderweg kwamen we door landelijk gebied en zagen we boeren die nog met hun ossen en houten ploegen het land bewerkten. Ossen die in een loopmolen pindaolie uitpersten, ossenwagen die hooi vervoerde, vrouwen met enorme bundels hout op hun hoofd, bamboe hutten waar ze in leven, oftewel, agrarisch leven van (voor ons) honderd jaar geleden.
Vandaag moesten we weer wat dollars wisselen in Kyats en weer werden we met onze neus op de feiten gedrukt dat de verhalen over ‘dollars in Myanmar’ echt waar zijn. Prima biljetten waar niks anders aan mankeert dan dat er een vouwtje in te zien is of een vlekje op zit worden gewoon níet aangenomen. Om helemaal kriegel van te worden!
Wij hebben, van tevoren gewaarschuwd, natuurlijk genoeg dollars mee genomen om te wisselen omdat we weten dat dit ongeveer de enige buitenlandse valuta is die wordt geaccepteerd om te wisselen. Van onze bank thuis kregen we dollars die niet allemaal helemaal glad waren maar die heeft Wendy zelfs nog gestreken! Dat een vijftig dollar biljet waarvan het hoofd van Generaal Grant met pen is veranderd in een duivelshoofd, oké, dat kan ik me nog voorstellen maar een prima twintig dollar biljet die wordt geweigerd omdat er een veegje op de rand zit... Maar goed we hebben weer gewisseld en de rest van de voorraad aan een ‘Myanmar proof’ onderzoek onderworpen en het moet goed gaan komen.
Het echte Mandalay
Vrijdag 13 juli 2012. Mandalay, Birma.
De afgelopen dagen hebben we de omgeving van Mandalay verkend. Op straat hadden we een taxichauffeur met een redelijke pick-up gevonden die wel wilde onderhandelen met ons om op pad te gaan om de bezienswaardigheden van Mandalay te gaan bekijken. Zo´n veertig Euro om twee dagen van negen tot vijf alles op ons wensenlijstje te bezoeken.
De eerste dag deden we het zuiden van Mandalay en bezochten zo bijvoorbeeld een werkplaats waar ze bladgoud maken om door de gelovigen op de Boeddha beelden te plakken. Wat een monnikenwerk is dat zeg. Op een dun stripje van één bij één centimeter moet eerst een uur met een hamer van drie kilo geslagen worden om het beginnetje te maken. Daarna nog eens vijf uur met een hamer van vijf kilo om er uiteindelijk een flinterdun velletje van zo´n veertig vierkante centimeter van te maken. Nou die jongens hoeven ´s avonds niet meer naar de sportschool hoor!
Ook bezochten we een klooster waar dertienhonderd monniken wonen. Rond tien uur gaan ze allemaal in de rij staan om hun lunch geserveerd te krijgen. Een zee van in rood en oranje geklede monniken met hun bedelnap, die volledig in stilte, sereen en gedisciplineerd, binnen twintig minuten allemaal voorzien zijn van rijst.
Bij de U Bein Bridge, de kilometer lange tweehonderd jaar oude teakhouten brug, hebben we onze eigen lunch gegeten waarbij Kathy vooral erg van de lemonsalade genoot. Nót! Het is zo zuur dat Kathy´s gezicht er helemaal van samentrekt. Na wat werkplaatsen te hebben bezocht waar ze houtsnijwerken maken, uit marmer beelden houwen (het ruwe werk doen ze met een slijptol zonder enige mondbescherming tegen al dat stof) en een bronsgieterij komen we bij de Mahamuni Pagode, een van dé plaatsen waar je geweest moet zijn als je in Mandalay bent, zeggen ze.
In het midden zit een enorme Boeddha die in de afgelopen honderd jaar wel wat kilootjes is aangekomen van al het bladgoud dat op hem is geplakt. Daarnaast worden ook ieder morgen om een uur of vier door gelovigen zijn tanden gepoetst vol liefde en eerbied. De dag sloten we af met een bezoek ook een oud teakhouten klooster, mooi versierd met houtsnijwerken en ook nog steeds in gebruik door de omwonende monniken.
Voor het avondeten vonden we tegenover het `beerstation’ (halve liter tap voor zestig cent) op de stoep een paar Indische jongens die de heerlijkste curry en naans maakten dus hebben we daar de dag maar afgesloten.
De volgende dag bezochten we `het grootste boek ter wereld` dat bestaat uit 1774 bladzijdes tekst uit het leven van Boeddha. Op zich is 1771 bladzijdes best wel een dik boek maar het aantal was niet hetgeen het bijzonder maakte. Wel de uitvoering van dat boek op marmeren platen van twee vierkante meter per stuk. In een priegelhandschrift uitgevoerd. Zo´n honderd jaar geleden had de koning vierentwintighonderd monniken verzameld die in estafette het boek helemaal hebben voorgelezen en na zes maanden waren ze klaar. Daarnaast was iedere pagina in een eigen tempeltje geplaatst dus hadden we vanaf de gouden koepel in het midden van het complex een uitzicht over een heel veld met kleine witte koepels die met de zon erop een oogverblindende indruk maakte.
Aan het einde van de dag gaan we nog een keer naar de U Bein Bridge maar nu tegen zonsondergang. Weer heel wat mooie plaatjes geschoten van de oranje zon die met haar laatste stralen de teakhouten brug en bootjes verlicht.
Vanavond gaan we op weg naar Inle Lake, met de nachtbus. Het ticket daarvoor moesten we gisteren nog kopen dus vroegen we onze chauffeur waar we dat konden doen. Uiteindelijk zijn we beland bij een rijstopslag waar wat mannen op de balen lagen te slapen. In de hoek stond een gammel bureautje met daarop een telefoontoestel waarvan de draad door de muur heen langs de takken van een boom richting de straat was gelegd. Na wat heen en weer bellen en het betalen van twaalf Euro per persoon ontvingen we een handgeschreven papiertje met de toezegging dat stoel acht, negen, twaalf en dertien in de bus van vanavond voor ons gereserveerd zijn.... Het zal vast goed zijn, we hebben al vaker op `bijzondere´ manieren in Azië een bus of trein ticket geregeld, deze keer dus bij de rijstgroothandel!
Horse Riding
De eerste dag deden we het zuiden van Mandalay en bezochten zo bijvoorbeeld een werkplaats waar ze bladgoud maken om door de gelovigen op de Boeddha beelden te plakken. Wat een monnikenwerk is dat zeg. Op een dun stripje van één bij één centimeter moet eerst een uur met een hamer van drie kilo geslagen worden om het beginnetje te maken. Daarna nog eens vijf uur met een hamer van vijf kilo om er uiteindelijk een flinterdun velletje van zo´n veertig vierkante centimeter van te maken. Nou die jongens hoeven ´s avonds niet meer naar de sportschool hoor!
Ook bezochten we een klooster waar dertienhonderd monniken wonen. Rond tien uur gaan ze allemaal in de rij staan om hun lunch geserveerd te krijgen. Een zee van in rood en oranje geklede monniken met hun bedelnap, die volledig in stilte, sereen en gedisciplineerd, binnen twintig minuten allemaal voorzien zijn van rijst.
Bij de U Bein Bridge, de kilometer lange tweehonderd jaar oude teakhouten brug, hebben we onze eigen lunch gegeten waarbij Kathy vooral erg van de lemonsalade genoot. Nót! Het is zo zuur dat Kathy´s gezicht er helemaal van samentrekt. Na wat werkplaatsen te hebben bezocht waar ze houtsnijwerken maken, uit marmer beelden houwen (het ruwe werk doen ze met een slijptol zonder enige mondbescherming tegen al dat stof) en een bronsgieterij komen we bij de Mahamuni Pagode, een van dé plaatsen waar je geweest moet zijn als je in Mandalay bent, zeggen ze.
In het midden zit een enorme Boeddha die in de afgelopen honderd jaar wel wat kilootjes is aangekomen van al het bladgoud dat op hem is geplakt. Daarnaast worden ook ieder morgen om een uur of vier door gelovigen zijn tanden gepoetst vol liefde en eerbied. De dag sloten we af met een bezoek ook een oud teakhouten klooster, mooi versierd met houtsnijwerken en ook nog steeds in gebruik door de omwonende monniken.
Voor het avondeten vonden we tegenover het `beerstation’ (halve liter tap voor zestig cent) op de stoep een paar Indische jongens die de heerlijkste curry en naans maakten dus hebben we daar de dag maar afgesloten.
De volgende dag bezochten we `het grootste boek ter wereld` dat bestaat uit 1774 bladzijdes tekst uit het leven van Boeddha. Op zich is 1771 bladzijdes best wel een dik boek maar het aantal was niet hetgeen het bijzonder maakte. Wel de uitvoering van dat boek op marmeren platen van twee vierkante meter per stuk. In een priegelhandschrift uitgevoerd. Zo´n honderd jaar geleden had de koning vierentwintighonderd monniken verzameld die in estafette het boek helemaal hebben voorgelezen en na zes maanden waren ze klaar. Daarnaast was iedere pagina in een eigen tempeltje geplaatst dus hadden we vanaf de gouden koepel in het midden van het complex een uitzicht over een heel veld met kleine witte koepels die met de zon erop een oogverblindende indruk maakte.
Aan het einde van de dag gaan we nog een keer naar de U Bein Bridge maar nu tegen zonsondergang. Weer heel wat mooie plaatjes geschoten van de oranje zon die met haar laatste stralen de teakhouten brug en bootjes verlicht.
Vanavond gaan we op weg naar Inle Lake, met de nachtbus. Het ticket daarvoor moesten we gisteren nog kopen dus vroegen we onze chauffeur waar we dat konden doen. Uiteindelijk zijn we beland bij een rijstopslag waar wat mannen op de balen lagen te slapen. In de hoek stond een gammel bureautje met daarop een telefoontoestel waarvan de draad door de muur heen langs de takken van een boom richting de straat was gelegd. Na wat heen en weer bellen en het betalen van twaalf Euro per persoon ontvingen we een handgeschreven papiertje met de toezegging dat stoel acht, negen, twaalf en dertien in de bus van vanavond voor ons gereserveerd zijn.... Het zal vast goed zijn, we hebben al vaker op `bijzondere´ manieren in Azië een bus of trein ticket geregeld, deze keer dus bij de rijstgroothandel!
Horse Riding
Maandag 16 juli 2012. Inle Lake, Birma.
De bij het rijstpakhuis geboekte bustickets waren inderdaad gewoon geldig hoor. Met een pick-up werden we bij het hotel opgehaald en nadat we nog vijftien man hadden opgehaald (en dus als sardientjes zaten opgepropt in de achterbak) werden we op het busstation afgezet.
Om zes uur ’s avonds vertrokken we zoals gepland uit Mandalay. Alleen de bus zelf was wel een zorgenkindje... Zo waren we binnen het eerste uur al drie keer gestopt omdat de bijrijder handmatig vanaf buiten de airco op moest starten omdat deze er steeds na een minuut of tien de brui aan gaf. Na de derde keer hebben ze het maar opgegeven en moesten we de ramen maar een beetje open zetten voor wat koelte. Gelukkig gingen we naar het wat hoger gelegen oost Myanmar zodat we steeds minder gingen zweten.
Om de drie uur was er een stop bij een wegrestaurant dus om negen uur, middernacht en drie uur ´s nachts werden we wakker gemaakt. Erg `fijn’ voor je nachtrust die toch al lastig is opgevouwen in een stoel. Toen we uiteindelijk rond een uur of vier in de ochtend aankwamen in Nyuang Shwe en uit de bus gezet werden waren we dus ook `op ons best’ toen de diverse taxichauffeurs meteen op ons afkwamen om een ritje te slijten. Maar na wat tot rust te zijn gekomen en wat advies te hebben ingewonnen werden we rond vijf uur bij de Remember Inn welkom geheten en konden we meteen een kamer betrekken om nog even écht te slapen.
De volgende ochtend waren de meiden gewoon op tijd wakker en hadden helemaal geen last van de gebroken nacht. Ze raken inmiddels in een reisritme is wel duidelijk. We zijn dan ook maar de markt op gegaan en hebben verschillende souvenirs ingeslagen om ook later thuis weer wat mooie tastbare reisherinneringen aan onze collectie toe te voegen.
Vandaag heeft Kathy weer een droomochtend gehad want gisterenmiddag toen we naar het guesthouse terugliepen zag ze ineens een bordje staan `horse riding’. Na wat navraag en onderhandelen zat ze dus vanmorgen weer op een paard en heeft samen met Wendy een mooie rit door het Birmese platteland gemaakt. Toen de eigenaar doorkreeg dat ze echt wel kon rijden mocht ze een beetje haar eigen gang gaan en is galopperend door de velden getrokken. Toen ze glunderend terug kwam zei ik dan ook: `Weinig meiden van dertien die ooit in Birma een buitenrit hebben gedaan!’.
Floortje en ik hebben een fiets gehuurd en zijn met zijn tweetjes de hele morgen lekker aan het keutelen geweest waarbij zij achterop de kaart mocht lezen en onder luid roepend `nú naar links!’ ons naar de mooiste plekjes van Nyaung Shwe heeft geleid.
´s Avonds vonden we weer een verborgen juweeltje op culinair gebied. Een eenvoudige vreettent waar de mannen hun halve dagloon aan whiskey en sigaren spenderen maar toen we een beefcurry en een muttoncurry met twee plain rice plus `two extra plates’ bestelden kregen we weer een tafel vol heerlijkheden waar we ons buikje aan rond konden eten. Ze zeiden van tevoren dat je in Myanmar geen gastronomie moet verwachten maar voor ons is het zeker geen tegenvaller!
Laatste dagen Birma
Om zes uur ’s avonds vertrokken we zoals gepland uit Mandalay. Alleen de bus zelf was wel een zorgenkindje... Zo waren we binnen het eerste uur al drie keer gestopt omdat de bijrijder handmatig vanaf buiten de airco op moest starten omdat deze er steeds na een minuut of tien de brui aan gaf. Na de derde keer hebben ze het maar opgegeven en moesten we de ramen maar een beetje open zetten voor wat koelte. Gelukkig gingen we naar het wat hoger gelegen oost Myanmar zodat we steeds minder gingen zweten.
Om de drie uur was er een stop bij een wegrestaurant dus om negen uur, middernacht en drie uur ´s nachts werden we wakker gemaakt. Erg `fijn’ voor je nachtrust die toch al lastig is opgevouwen in een stoel. Toen we uiteindelijk rond een uur of vier in de ochtend aankwamen in Nyuang Shwe en uit de bus gezet werden waren we dus ook `op ons best’ toen de diverse taxichauffeurs meteen op ons afkwamen om een ritje te slijten. Maar na wat tot rust te zijn gekomen en wat advies te hebben ingewonnen werden we rond vijf uur bij de Remember Inn welkom geheten en konden we meteen een kamer betrekken om nog even écht te slapen.
De volgende ochtend waren de meiden gewoon op tijd wakker en hadden helemaal geen last van de gebroken nacht. Ze raken inmiddels in een reisritme is wel duidelijk. We zijn dan ook maar de markt op gegaan en hebben verschillende souvenirs ingeslagen om ook later thuis weer wat mooie tastbare reisherinneringen aan onze collectie toe te voegen.
Vandaag heeft Kathy weer een droomochtend gehad want gisterenmiddag toen we naar het guesthouse terugliepen zag ze ineens een bordje staan `horse riding’. Na wat navraag en onderhandelen zat ze dus vanmorgen weer op een paard en heeft samen met Wendy een mooie rit door het Birmese platteland gemaakt. Toen de eigenaar doorkreeg dat ze echt wel kon rijden mocht ze een beetje haar eigen gang gaan en is galopperend door de velden getrokken. Toen ze glunderend terug kwam zei ik dan ook: `Weinig meiden van dertien die ooit in Birma een buitenrit hebben gedaan!’.
Floortje en ik hebben een fiets gehuurd en zijn met zijn tweetjes de hele morgen lekker aan het keutelen geweest waarbij zij achterop de kaart mocht lezen en onder luid roepend `nú naar links!’ ons naar de mooiste plekjes van Nyaung Shwe heeft geleid.
´s Avonds vonden we weer een verborgen juweeltje op culinair gebied. Een eenvoudige vreettent waar de mannen hun halve dagloon aan whiskey en sigaren spenderen maar toen we een beefcurry en een muttoncurry met twee plain rice plus `two extra plates’ bestelden kregen we weer een tafel vol heerlijkheden waar we ons buikje aan rond konden eten. Ze zeiden van tevoren dat je in Myanmar geen gastronomie moet verwachten maar voor ons is het zeker geen tegenvaller!
Laatste dagen Birma
Zaterdag 21 juli 2012. Inle Lake, Birma.
Als bij Inle lake bent dan moet je natuurlijk ook het meer op! We hadden dan ook voor de hele dag een boot gehuurd om alle bezienswaardigheden te bekijken op en om het meer. Je merkt wel weer na een paar weken reizen dat je het onderhandelen bijna als een automatisme doet. Voor zo´n hele dag van negen tot zes vragen ze 15.000 Kyat (vijftien Euro), in Nederland een schijntje voor zo´n trip, maar toch ga je niet mee voor dat ze met maximaal 12.000 akkoord gaan.
Het meer is beroemd om haar beenroeiers. In een houten kano staan ze op een been achterop het puntje en met hun andere been om een peddel heen geslagen bewegen ze de boot voort. Je moet wel een enorm goed evenwicht gevoel hebben, de handigheid en natuurlijk sterke benen maar ze houden zo wel hun hand(en) vrij om het visnet op te halen. Ook oogsten ze grote hoeveelheden rivier/meer wier als veevoer en om op hun drijvende tuinen te gebruiken.
Dat is namelijk nog een bijzonderheid hier op het meer. Hele rijen met drijvende eilanden in lange stroken die vooral met tomaten zijn beplant. Omdat het niveau van het water nogal kan verschillen over de seizoenen hebben de planten zo geen last van natte of juist te droge voeten want de tuinen stijgen en dalen gewoon met de waterhoogte mee. Hoe ze ze laten drijven is ons alleen niet helemaal duidelijk geworden omdat Engels hier nog niet door iedereen erg goed gesproken wordt.
Verder bezochten we wat werkplaatsen van zilversmeden, sigarenmakers, handweverijen etc. Op zich wel leuk om weer eens te zien maar dit soort dingen hebben we al vaker bekeken en was dus niet erg vernieuwend. Veel spannender was of we aan het einde van de dag droog thuis zouden komen want terwijl we terug naar Nyaung Shwe voeren kwam vanaf de andere kant van het meer een flinke bui aan. Voor ons prachtig weer en achter ons waren de bergen niet meer te zien. Het werd dus een race tegen de elementen waar we natuurlijk weer erg veel lol om hadden want `zouden we het wel halen?`
Uiteindelijk bleek de natuur het te winnen van de motorkracht en regenden we dus wel wat nat maar geen drama want bij de enige `Italiaan` in het dorp (een Birmees die verse basilicum kweekt en een soort van pizza plus pasta serveert) konden we op het terras weer opdrogen en hadden ze zelfs voor Wendy een echte `mojito`!
Daar hebben we de dag dan ook beëindigd terwijl aan het tafeltje naast ons een stel Ieren zich zo volgoot dat een van de dames de wc zelfs te laat haalde... (wie zegt dat je kinderen van reizen niet veel leren? Zoals ook wat er gebeurt als je teveel drinkt ;-)
De laatste dag in deze streek zijn we naar een hotwater spring geweest waar we heerlijk hebben gerelaxt en de meiden liggen nu ook nog in een `spa` waar ze helemaal verwend worden voor we vanavond de nachtbus (twaalf uur rijden) terug naar Yangon nemen.
Daar nog een dagje van Birma genieten en dan... vliegen we weer terug naar Thailand.
Zo alles tot nu toe overziend moeten we concluderen dat het land ons is meegevallen qua moeite om te bereizen. Zeker als je alle verhalen van tevoren mocht geloven. Oké, het is zeker nog niet erg ontwikkeld en je moet er wel moeite voor doen. Maar juist dat geeft ook wel weer de charme en het gevoel van het nog `echt` kunnen ontdekken. Laat Myanmar nog maar even zo blijven als het is, authentiek, ruw en met de oprecht vriendelijke glimlachen als je interesse in de mensen toont.
Toch nog wat over Birma
Het meer is beroemd om haar beenroeiers. In een houten kano staan ze op een been achterop het puntje en met hun andere been om een peddel heen geslagen bewegen ze de boot voort. Je moet wel een enorm goed evenwicht gevoel hebben, de handigheid en natuurlijk sterke benen maar ze houden zo wel hun hand(en) vrij om het visnet op te halen. Ook oogsten ze grote hoeveelheden rivier/meer wier als veevoer en om op hun drijvende tuinen te gebruiken.
Dat is namelijk nog een bijzonderheid hier op het meer. Hele rijen met drijvende eilanden in lange stroken die vooral met tomaten zijn beplant. Omdat het niveau van het water nogal kan verschillen over de seizoenen hebben de planten zo geen last van natte of juist te droge voeten want de tuinen stijgen en dalen gewoon met de waterhoogte mee. Hoe ze ze laten drijven is ons alleen niet helemaal duidelijk geworden omdat Engels hier nog niet door iedereen erg goed gesproken wordt.
Verder bezochten we wat werkplaatsen van zilversmeden, sigarenmakers, handweverijen etc. Op zich wel leuk om weer eens te zien maar dit soort dingen hebben we al vaker bekeken en was dus niet erg vernieuwend. Veel spannender was of we aan het einde van de dag droog thuis zouden komen want terwijl we terug naar Nyaung Shwe voeren kwam vanaf de andere kant van het meer een flinke bui aan. Voor ons prachtig weer en achter ons waren de bergen niet meer te zien. Het werd dus een race tegen de elementen waar we natuurlijk weer erg veel lol om hadden want `zouden we het wel halen?`
Uiteindelijk bleek de natuur het te winnen van de motorkracht en regenden we dus wel wat nat maar geen drama want bij de enige `Italiaan` in het dorp (een Birmees die verse basilicum kweekt en een soort van pizza plus pasta serveert) konden we op het terras weer opdrogen en hadden ze zelfs voor Wendy een echte `mojito`!
Daar hebben we de dag dan ook beëindigd terwijl aan het tafeltje naast ons een stel Ieren zich zo volgoot dat een van de dames de wc zelfs te laat haalde... (wie zegt dat je kinderen van reizen niet veel leren? Zoals ook wat er gebeurt als je teveel drinkt ;-)
De laatste dag in deze streek zijn we naar een hotwater spring geweest waar we heerlijk hebben gerelaxt en de meiden liggen nu ook nog in een `spa` waar ze helemaal verwend worden voor we vanavond de nachtbus (twaalf uur rijden) terug naar Yangon nemen.
Daar nog een dagje van Birma genieten en dan... vliegen we weer terug naar Thailand.
Zo alles tot nu toe overziend moeten we concluderen dat het land ons is meegevallen qua moeite om te bereizen. Zeker als je alle verhalen van tevoren mocht geloven. Oké, het is zeker nog niet erg ontwikkeld en je moet er wel moeite voor doen. Maar juist dat geeft ook wel weer de charme en het gevoel van het nog `echt` kunnen ontdekken. Laat Myanmar nog maar even zo blijven als het is, authentiek, ruw en met de oprecht vriendelijke glimlachen als je interesse in de mensen toont.
Toch nog wat over Birma
Donderdag 26 juli 2012. Birma.
Na het vorige bericht verwachtte ik niet veel bijzonders meer te kunnen melden over onze reis in Birma maar toch hebben we in de laatste dagen nog wel wat meegemaakt. Het begon al met onze pick-up in Nyaung Shwe. Die kwam namelijk niet opdagen. We hadden de bustickets geboekt en ze kon meteen wel een taxi regelen die ons op tijd zou ophalen om ons naar de `Junction´ te brengen waar we op de bus moesten stappen.
Die bustickets had ze prima geregeld maar toen we een kwartier na de afgesproken tijd nog steeds niemand hadden gezien en gingen bellen bleek ze het te zijn vergeten. `No problem! I fix now!´. Tien minuten en flink wat stress later en komt er een scootertaxi aanrijden in plaats van een auto en het was twintig kilometer rijden! Dat gaan we dus nooit redden, meteen een taxi aangehouden en verteld dat hij maar later met haar regelt dat hij zijn geld krijgt en nu weg!
Gelukkig waren we nog op tijd en had de vorige bus vanuit Mandalay een kapotte airco, deze stond op standje vrieskist. Bedekt met alle sjaals en sarongs die we bij hadden hebben we een ijskoude nacht richting Yangon gehad.
Onze laatste dag daar was 19 juli en dat bleek ´Martelaarsdag´ te zijn. De dag dat de held van het volk Generaal Boyoke Aung San vermoord werd door militaire tegenstanders. Kort gezegd wilde hij (de vader van Nobelprijs winnares Aung San Su Khi) dat de macht geleidelijk naar het volk terug zou gaan nadat de militairen het tijdelijke bewind vanwege vertrek van de kolonisator Engeland hadden overgenomen. Hoe de Militaire Junta daarmee om is gegaan is iedereen wel duidelijk.
Het is ook de enige dag van het jaar dat je zijn oude huis kan bezoeken en die kans wilden we natuurlijk niet laten lopen nu we er toch waren. Een bijzondere ervaring. Ten eerste zie je dat de vrijheid in Myanmar al zover is dat de straten rondom het huis vol staan met leden van de Partij van Aung san su Khi. Herkenbaar aan hun vlaggen en T-shirts. Ook staan er veel politieagenten met wapens maar meer om de boel te begeleiden dan om in te grijpen of iets dergelijks.
Aan de andere kant merk je ook dat de autoriteiten wel erg merkbaar hun best doen om buitenlanders zoals wij maar vooral te laten zien dat ze ons geen strobreed in de weg willen leggen.
Wij gaan gewoon netjes in de rij staan wachten tussen de Birmezen om op onze beurt te wachten maar al snel werden we eruit gepikt en langs alle wachtenden naar voren gebracht. Daar moesten we wel al onze fotomaterialen en mobieltjes achter slot en grendel doen. Heel duidelijk wijzen ze op het nummer van het kluisje en op datzelfde nummer op de sleutel die je meteen in handen krijgt om maar te laten zien dat zij niks met je spullen doen.
Ook in het huis willen ze je overal snel doorheen helpen maar wij wilden juist op ons gemakje kijken. Het huis zelf is netjes gerestaureerd en voorzien van origineel jaren veertig spullen die de generaal en zijn gezin hebben gebruikt toen ze er woonden. Vooral ook veel foto´s van hem en zijn kinderen. Op zich leuk om eens te zien maar de hele entourage er omheen was eigenlijk nog veel meer bijzonder.
Tijdens de reis hebben we de meiden natuurlijk ook uitleg gegeven over de hele situatie in Birma zoals deze was, hoe dat kwam en hoe het nu zo bijzonder is dat we er kunnen reizen. Alleen die namen hè. Dus Floor heeft het nu iedere keer over mevrouw `ansousoesie´ en spreekt dat woord dan binnen een seconde uit;-) en haar vader? Die heet `bokiejokieansan`!
Zuid Thailand
Die bustickets had ze prima geregeld maar toen we een kwartier na de afgesproken tijd nog steeds niemand hadden gezien en gingen bellen bleek ze het te zijn vergeten. `No problem! I fix now!´. Tien minuten en flink wat stress later en komt er een scootertaxi aanrijden in plaats van een auto en het was twintig kilometer rijden! Dat gaan we dus nooit redden, meteen een taxi aangehouden en verteld dat hij maar later met haar regelt dat hij zijn geld krijgt en nu weg!
Gelukkig waren we nog op tijd en had de vorige bus vanuit Mandalay een kapotte airco, deze stond op standje vrieskist. Bedekt met alle sjaals en sarongs die we bij hadden hebben we een ijskoude nacht richting Yangon gehad.
Onze laatste dag daar was 19 juli en dat bleek ´Martelaarsdag´ te zijn. De dag dat de held van het volk Generaal Boyoke Aung San vermoord werd door militaire tegenstanders. Kort gezegd wilde hij (de vader van Nobelprijs winnares Aung San Su Khi) dat de macht geleidelijk naar het volk terug zou gaan nadat de militairen het tijdelijke bewind vanwege vertrek van de kolonisator Engeland hadden overgenomen. Hoe de Militaire Junta daarmee om is gegaan is iedereen wel duidelijk.
Het is ook de enige dag van het jaar dat je zijn oude huis kan bezoeken en die kans wilden we natuurlijk niet laten lopen nu we er toch waren. Een bijzondere ervaring. Ten eerste zie je dat de vrijheid in Myanmar al zover is dat de straten rondom het huis vol staan met leden van de Partij van Aung san su Khi. Herkenbaar aan hun vlaggen en T-shirts. Ook staan er veel politieagenten met wapens maar meer om de boel te begeleiden dan om in te grijpen of iets dergelijks.
Aan de andere kant merk je ook dat de autoriteiten wel erg merkbaar hun best doen om buitenlanders zoals wij maar vooral te laten zien dat ze ons geen strobreed in de weg willen leggen.
Wij gaan gewoon netjes in de rij staan wachten tussen de Birmezen om op onze beurt te wachten maar al snel werden we eruit gepikt en langs alle wachtenden naar voren gebracht. Daar moesten we wel al onze fotomaterialen en mobieltjes achter slot en grendel doen. Heel duidelijk wijzen ze op het nummer van het kluisje en op datzelfde nummer op de sleutel die je meteen in handen krijgt om maar te laten zien dat zij niks met je spullen doen.
Ook in het huis willen ze je overal snel doorheen helpen maar wij wilden juist op ons gemakje kijken. Het huis zelf is netjes gerestaureerd en voorzien van origineel jaren veertig spullen die de generaal en zijn gezin hebben gebruikt toen ze er woonden. Vooral ook veel foto´s van hem en zijn kinderen. Op zich leuk om eens te zien maar de hele entourage er omheen was eigenlijk nog veel meer bijzonder.
Tijdens de reis hebben we de meiden natuurlijk ook uitleg gegeven over de hele situatie in Birma zoals deze was, hoe dat kwam en hoe het nu zo bijzonder is dat we er kunnen reizen. Alleen die namen hè. Dus Floor heeft het nu iedere keer over mevrouw `ansousoesie´ en spreekt dat woord dan binnen een seconde uit;-) en haar vader? Die heet `bokiejokieansan`!
Zuid Thailand
Zaterdag 28 juli 2012. Khao Sok, Thailand.
Terug aangekomen in Thailand moesten we natuurlijk gaan bekijken wat we nog verder gaan doen. In de originele planning zat nog de optie om naar Laos te reizen om daar 'the loop` te doen. Een drie- tot vierdaagse tocht op de scooter in de buurt van Tha Keak. Alleen blijkt dat we dan bijna vijf dagen heen en weer aan het reizen zijn voor vier dagen scooteren... Dat vinden we zonde van de tijd dus hebben we besloten om naar Zuid Thailand te gaan.
Eerst naar Khao Lak waar we vannacht eerst met de nachttrein (half vijf 's middags instappen en om zes uur 's ochtends er weer uit in Surathani) naartoe gegaan zijn en daarna met een bus in twee uur naar Khao Lak. We zitten er nu als een van de weinige toeristen in het laagseizoen maar kunnen morgen wel gaan duiken (Ka en ik dan) en Wendy en Floortje gaan met een kanotocht op pad. Het gaat dus helemaal goed komen!
´s Ochtends om zes uur werden Kathy en ik opgehaald (je moet er wel wat voor over hebben om te gaan duiken) om eerst twee uur in de bus te zitten daarna nog twee uur op de boot die over een wel erg woeste zee moest dus waren de drie plaatsen op het achterdek waar je veilig kon overgeven op roulatiebasis constant bezet. Dat gaf Kathy wel de kans om een `biologie experiment` te doen zoals ze het zelf noemde.
Als ontbijt (om half zes dus) had ze namelijk mie met erg pittige groene curry gegeten. Haar conclusie van het experiment was: `rEten dat heel pittig naar binnen gaat komt er niet perse ook pittig weer uit.` Gelukkig kon ze er, ondanks dat ze zelf groen zag van misselijkheid, dus toch nog wel de humor van inzien.
We hebben deze dag drie duiken gedaan waarbij we samen veel moois hebben gezien. Murenen, motorisch idols, sephia's´s, kreeft, lionfish en nog talloze andere mooie flora en fauna. Toen we na de lange terugreis om acht uur ´s avonds weer terugkwamen konden we onze avonturen delen met Wendy en Floortje die vandaag samen op een kano trip waren geweest waarbij ze ook naar `James Bond` eiland waren geweest (daar is een deel van ´The man with the golden gun` opgenomen). Als echte bondgirls hebben zij het ook prima naar hun zin gehad.
Na een welverdiende rustdag zijn we doorgetrokken naar Khao Sok National Park. Daar sliepen we in een van de Treetop huts. Een paar huisjes op palen midden tussen de boomtoppen van het oerwoud. Zittend op je balkonnetje hoor je daar ´s avonds de jungle geluiden terwijl onder ons de rivier stroomde. We zochten alleen nog wat meer avontuur en zijn dan ook nog op een tweedaagse tocht door het park gegaan waarbij we in houten hutjes drijvend op het meer hebben overnacht.
De eerste dag eerst met een longtailboot tussen de karst rotsen door varen en na aankomst onze sullen in de huisjes gezet. Vervolgens hebben we heerlijk gezwommen en zijn met kano´s ons stukje van het meer gaan verkennen. Daar kwamen we al onze eerste wilde apen tegen die druk bezig waren om hun buik met bladeren en vruchten te vullen.
Daarna vertrokken we op een wandeltocht door het oerwoud naar een grot midden in de jungle. Kruip door, sluip door over modderige paden en over lianen kwamen we uiteindelijk aan bij de grot. Daar kregen we een waterdichte zaklamp op ons hoofd en gingen op onderzoek uit. Tegen de stroming van de rivier in de grot in beklommen we rotsen en was het af en toe wel echt spannend voor de meiden. Op den duur moesten we zelfs boven de rivier langs gaan met je voeten tegen de rotsen aan beide kanten klem zetten om zo een wel erg wild stromend stuk te kunnen overbruggen.De meiden vonden het af en toe wat eng maar vooral erg stoer om gedaan te hebben!
Na een goede maaltijd en wat spelletjes lagen we dan ook om negen uur allemaal op bed om de volgende morgen op ochtend safari te gaan (weer om zes uur uit bed) en aansluitend weer een trekking van een paar uur door de jungle en een grot voor we terug naar onze huisjes gingen. Diverse soorten apen, insecten, vliegende hagedissen, tijger- en schorpioenspinnen, verschillende vleermuizen etc. We hebben zoveel gezien terwijl de gids tussendoor en onderweg van bamboe en andere natuurlijke materialen die we tegenkwamen armbanden, fluiten, bekers en meer van dat soort zaken maakte voor de meiden. Een erg leuke en uitdagende tocht waar we allemaal erg van genoten hebben hoewel het soms best wel zwaar was.
Nu zijn we inmiddels na zeven uur reizen (inderdaad moesten we weer om zes uur uit bed) aangekomen in Bang Sapan waar we het een paar dagen rustig aan willen gaan doen en eens een keertje uitslapen bijvoorbeeld.
Eerst naar Khao Lak waar we vannacht eerst met de nachttrein (half vijf 's middags instappen en om zes uur 's ochtends er weer uit in Surathani) naartoe gegaan zijn en daarna met een bus in twee uur naar Khao Lak. We zitten er nu als een van de weinige toeristen in het laagseizoen maar kunnen morgen wel gaan duiken (Ka en ik dan) en Wendy en Floortje gaan met een kanotocht op pad. Het gaat dus helemaal goed komen!
´s Ochtends om zes uur werden Kathy en ik opgehaald (je moet er wel wat voor over hebben om te gaan duiken) om eerst twee uur in de bus te zitten daarna nog twee uur op de boot die over een wel erg woeste zee moest dus waren de drie plaatsen op het achterdek waar je veilig kon overgeven op roulatiebasis constant bezet. Dat gaf Kathy wel de kans om een `biologie experiment` te doen zoals ze het zelf noemde.
Als ontbijt (om half zes dus) had ze namelijk mie met erg pittige groene curry gegeten. Haar conclusie van het experiment was: `rEten dat heel pittig naar binnen gaat komt er niet perse ook pittig weer uit.` Gelukkig kon ze er, ondanks dat ze zelf groen zag van misselijkheid, dus toch nog wel de humor van inzien.
We hebben deze dag drie duiken gedaan waarbij we samen veel moois hebben gezien. Murenen, motorisch idols, sephia's´s, kreeft, lionfish en nog talloze andere mooie flora en fauna. Toen we na de lange terugreis om acht uur ´s avonds weer terugkwamen konden we onze avonturen delen met Wendy en Floortje die vandaag samen op een kano trip waren geweest waarbij ze ook naar `James Bond` eiland waren geweest (daar is een deel van ´The man with the golden gun` opgenomen). Als echte bondgirls hebben zij het ook prima naar hun zin gehad.
Na een welverdiende rustdag zijn we doorgetrokken naar Khao Sok National Park. Daar sliepen we in een van de Treetop huts. Een paar huisjes op palen midden tussen de boomtoppen van het oerwoud. Zittend op je balkonnetje hoor je daar ´s avonds de jungle geluiden terwijl onder ons de rivier stroomde. We zochten alleen nog wat meer avontuur en zijn dan ook nog op een tweedaagse tocht door het park gegaan waarbij we in houten hutjes drijvend op het meer hebben overnacht.
De eerste dag eerst met een longtailboot tussen de karst rotsen door varen en na aankomst onze sullen in de huisjes gezet. Vervolgens hebben we heerlijk gezwommen en zijn met kano´s ons stukje van het meer gaan verkennen. Daar kwamen we al onze eerste wilde apen tegen die druk bezig waren om hun buik met bladeren en vruchten te vullen.
Daarna vertrokken we op een wandeltocht door het oerwoud naar een grot midden in de jungle. Kruip door, sluip door over modderige paden en over lianen kwamen we uiteindelijk aan bij de grot. Daar kregen we een waterdichte zaklamp op ons hoofd en gingen op onderzoek uit. Tegen de stroming van de rivier in de grot in beklommen we rotsen en was het af en toe wel echt spannend voor de meiden. Op den duur moesten we zelfs boven de rivier langs gaan met je voeten tegen de rotsen aan beide kanten klem zetten om zo een wel erg wild stromend stuk te kunnen overbruggen.De meiden vonden het af en toe wat eng maar vooral erg stoer om gedaan te hebben!
Na een goede maaltijd en wat spelletjes lagen we dan ook om negen uur allemaal op bed om de volgende morgen op ochtend safari te gaan (weer om zes uur uit bed) en aansluitend weer een trekking van een paar uur door de jungle en een grot voor we terug naar onze huisjes gingen. Diverse soorten apen, insecten, vliegende hagedissen, tijger- en schorpioenspinnen, verschillende vleermuizen etc. We hebben zoveel gezien terwijl de gids tussendoor en onderweg van bamboe en andere natuurlijke materialen die we tegenkwamen armbanden, fluiten, bekers en meer van dat soort zaken maakte voor de meiden. Een erg leuke en uitdagende tocht waar we allemaal erg van genoten hebben hoewel het soms best wel zwaar was.
Nu zijn we inmiddels na zeven uur reizen (inderdaad moesten we weer om zes uur uit bed) aangekomen in Bang Sapan waar we het een paar dagen rustig aan willen gaan doen en eens een keertje uitslapen bijvoorbeeld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten