Midden Amerika 2013

26-04-2013 - Het is weer zover

Zoals het spreekwoord al zegt, het bloed kruipt waar het niet gaan kan.

Na vorig jaar een prachtige reis naar Myanmar gemaakt te hebben, waren we bij thuiskomst eigenlijk al snel weer bezig met het plannen van de volgende reis. Het ' probleem ' was alleen.... waar naartoe? Weer naar Azië, of nu toch eens iets anders?
Precies, 'willen' of je kan ook zeggen 'plannen' , want we leggen weer zo weinig mogelijk vast. Zo houden we zoveel mogelijk vrijheid om gedurende de reis de plannen toch nog aan te passen. Nog twee maanden, nog best wel wat te regelen, maar alle vertrouwen dat we weer een mooi avontuur tegemoet gaan!


Voor mijn gevoel hebben we nog maar pas geleden de tickets geboekt en nu kunnen we de dagen zelfs al aftellen. 

In de tussentijd zijn we vooral bezig geweest met nog wat nauwgezetter plannen wat we allemaal willen. op deze kaart heb ik grofweg onze geplande route uitgestippeld. Het is alleen altijd weer een verassing hoe lang we op schema blijven... Zoals in onze nieuwsbrief al aangegeven hebben we namelijk genoeg plannen voor het dubbele aantal weken.


Zoals je aan de titel van de blog hebt kunnen lezen is het deze keer wat anders geworden. Midden Amerika it is!
Eerst een paar dagen naar New York, dan door naar Mexico city vanaf waar we in ongeveer vier en halve week via Guatemala en Belize naar Cancun willen reizen.







11-06-2013 - Het komt nu echt dichtbij

De weken vliegen voorbij lijkt het wel. 

Wat het dus precies gaat worden weten we nog niet en dat is nu juist hetgeen waar we zo naar uitkijken. Één ding is namelijk in ieder geval al wel zeker. Het zal sowieso weer een reis worden die we met z'n vieren gaan beleven en ze ons nooit meer af zullen kunnen pakken.
We hebben er zin in! vanaf 1 juli is het zover!

MaWeKaFlo







01-07-2013 - Een kleine type fout met grote gevolgen


Het is nu zondagmiddag en we zitten in het vliegtuig. Op zich niks bijzonders zou je denken want we zijn toch op reis.

Klopt, alleen hadden we op zaterdag moeten vliegen en zouden we nu in New York moeten rondlopen. Dus niet, sterker nog, dat gaat deze reis ook niet meer gebeuren en dat alles vanwege 1 typefout! Zoals veel mensen wel weten heb je voor  een vlucht naar de verenigde staten een ESTA nodig, een soort inreis visum. Die van ons was al bijna twee maanden voor vertrek via de website aangevraagd en hadden we dus ruim op tijd in orde. Bij inchecken bleek echter dat Wendy in plaats van een cijfer 0 de letter o had ingevuld op mijn aanvraag. De Amerikanen zijn nogal strikt in dat soort zaken tegenwoordig. Een foutje word niet verbetert, je moet ter plaatse een nieuwe aanvragen op een van de twee terminals die er op de  luchthaven aanwezig zijn.  Shit.... nou.... rennen dan. De bagage weer van de band af, de meiden wachten bij de check in, Wendy en ik vliegen door de gang om een nieuwe ESTA te gaan regelen. Aangekomen bij de terminals blijkt één defect en de ander bezet. Eindelijk zijn mijn voorgangers klaar en met zweet in de handen doorloop ik snel de aanvraag. Terwijl ik mijn creditcard gegevens als laatste stap invul rent Wendy alvast naar de meiden.
Kathy ziet mama aan  komen rennen en zegt nóg tegen de medewerker achter de incheck balie: ' wacht daar komt mijn moeder al' maar te laat. Hij doet het lichtje uit, staat op en loopt weg. Te laat..
Terwijl ik aan kom rennen lopen de meiden me net tegemoet. We mogen ons gaan melden bij de balie van Delta airlines om te kijken hoe we één en ander kunnen gaan oplossen. De dame van Delta begrijpt onze frustratie en zeker als de meiden hun tranen van teleurstelling laten vloeien voelt ze helemaal met ons mee. Het is alleen vakantie periode en alle vluchten zitten bomvol, op zijn vroegst maandag verwacht ze een vlucht naar New York te kunnen vinden voor ons. Maar dan ziet ze dat we in New York alleen een stopover hebben en woensdag weer door zouden vliegen naar Mexico.
Zoeken, zoeken, bellen en dan heeft ze een mogelijke oplossing. Zondag vliegen op Atlanta, dan meteen door naar Mexico. Eigenlijk mogen dat soort omboekingen met de ' cheap internet tickets ' die wij hebben niet maar de tranen van de meiden en het feit dat het gewoon een stom foutje en geen opzet of nalatigheid was hadden haar doen besluiten toch een oplossing te vinden voor ons.
Gevolg is alleen, New York moeten we dan overslaan.... Kathy haar grote wens! Ze moet een paar keer slikken maar zegt dan zelf dat aankomen in New York op maandag avond en woensdagmorgen weer vertrekken eigenlijk niet de moeite waard is. Wat een meid!!
Na heel wat telefoontjes en geregel om hotels te cancelen of om te boeken hebben we er dan toch nog maar een leuke middag van gemaakt in ' het altijd bruisende Zaventem'. We zijn zelfs 's avonds bij de mexicaan gaan eten om straks een vergelijkend warenonderzoek te kunnen doen.  Het was wel even heel snel omschakelen maar alles gaat goed komen, we gaan er sowieso een mooie reis van maken. Het eerste avontuur hebben we al achter de rug nog 
voor we vertrokken zijn....




03-07-2013 - Ciudad de Mexico, een aanrader

Oké, de reis was best lang om er te komen, maar het is de moeite waard geweest. Vanaf Brussel tot in Mexico City ( Ciudad de Mexico) was het 41 uur reizen, wachten, verder vliegen en in de taxi rijden. Niet zo gek dat Floortje bij aankomst bijna meteen instortte en naar bed wilde... Wij hebben op het dak van ons hostel nog even getroost op de aankomst en de start van MaWeKaFlo 2013.

Ons hostel (Amigo Suites ) ligt midden in het historisch centrum en een paar honderd meter van het Zocalo plein. Een prima uitvalsbasis  om de stad de volgende dag te gaan verkennen. Nog even terugkomend op het hostel, dat is een echt backpackers domein. Wij hebben dan gewoon prive kamers met eigen douche, de rest van het gebouw bestaat vooral uit slaapzaaltjes met gedeeld sanitair. Ontbijt en diner ( vaak een bak rijst of macaroni met een lauw prutje erbij) zit bij de prijs inbegrepen. Dat diner laten wij aan ons voorbij gaan maar als je een paar maanden Midden en Zuid Amerika te doen hebt met een klein budget kan je beter hier eten en je pesos voor het café  gebruiken...
De eerste dag in Mexico City hebben we vooral de omgeving van het hostel verkend en zijn 's avonds op een plein in de buurt gaan eten waar de Mariachi bands om de gunsten van de dinerende gasten dingen. Iedere avond verzamelen ze zich op het Plaza Garibaldi om het daar tegen elkaar op te nemen. Ik had verwacht dat het er wel zou wemelen van de toeristen, maar vooral lokale Mexicanen zaten er te eten. Erg leuk om zo geanimeerd te worden met een koud Mexicaanse biertje en Tequila.   



De dag daarna was onze laatste dag in Mexico City want daarna willen we het lokale vervoer maar eens gaan testen terwijl we op de bonnefooi richting Oaxaca gaan trekken. Deze laatste dag besluiten we om met de hop on-hop off bus de hoogtepunten rondom het centrum te gaan bezoeken. Het is dan misschien wel toeristisch, het werk echter prima. Je koopt een kaart voor de dag en in een open dubbeldekker rijd je de hele stad alle highlights rond. Je hopt off als ergens iets wil gaan bekijken en je hopt weer on als je klaar bent om verder te gaan. Zo hebben we de omgeving van het onafhankelijkheid plein bekeken en hebben de ( gratis) dierentuin bezocht. Uiteraard het geregeld een stop om van het Mexicaanse eten te genieten.
De klapper hadden we voor de avond bewaard. Omdat de 'dance capital off the world - New York' niet meer was gelukt hadden we een goed alternatief gevonden voor de meiden. De eerste dag waren we het paleis van de schone kunsten tegengekomen. Behalve dat het een mooi gebouw was, bleken ze er ook nog tickets te verkopen voor een optreden voor een moderne dans voorstelling... Nou, die hebben we dan maar genomen en vanavond zaten de meiden dan ook helemaal opgedirkt in hun jurk en de make up klaar om in de hoofzaal van het 'palacio de bella artes te gaan genieten van een professioneel dansoptreden. Soms waren het wat te experimentele bewegingskunsten naar mijn smaak maar de meiden hebben genoten en het was hoe dan ook knap wat ze konden. Een welbestede avond dus.   Nu op tijd naar bed want morgen hebben we weer een lange reisdag voor de boeg. Wel erg veel zin in om weer eens 'echt' te gaan reizen!  
P.s. Weten jullie dat ook gemeente Goes aandacht geeft aan onze reis? Dit jaar is het Latijns Amerika jaar dus wilden ze wel graag een gezin uit Goes volgen die in die contreien gaat rondtrekken. http://www.goeslatijnsamerika.nl/actueel/reisdagboeken/mawekaflo







05-07-2013 - Oh oh Oaxaca 

De reis naar Oaxaca verliep zoals verwacht prima, 6 uur in de bus hebben we vaker meegemaakt en de bussen waren zeer luxe met verstelbare stoelen en TV aan boord. Wel was de bus in vergelijking met onze Aziatische ervaringen wat duur. Iets meer dan 25 euro pp. Maar goed, in Nederland krijg je het niet zo snel voor elkaar om voor dat bedrag naar Parijs te gaan..
Aangekomen op het busstation krijgen we een tip om naar Luz de Luna guesthouse te gaan, weer midden in het centrum en een echt backpackers hostel met mensen uit alle windstreken. Met z'n vieren nemen we een 6 persoons dorm (slaapzaal) voor 30 euro per nacht met eigen douche en toilet. Een tweepersoons bed voor Wendy en mij en de meiden ieder een eigen stapelbed! Wat wil je nog meer? Vanwege het watertekort kunnen we de WC pas beter doorspoelen als we allevier zijn geweest en warm douchewater is een kwestie van geluk hebben maar ach, je kan niet alles hebben..
Als we het centrum bezoeken vallen we midden in een groot feest. Binnenkort zijn er blijkbaar weer president verkiezingen en laat nu net een van de kandidaten uit Oaxaca vandaag zijn provinciegenoten op het centrale plein toespreken. Een enorm festival met muziek, folklore en ballonnen komt aan ons voorbij terwijl we op het terras genieten van een hapje en drankje. Paco Reys  for president!!  

Na een goede nacht slaap verkennen we de oude stad eens op ons gemak en ik moet zeggen die bevalt ons wel. Kleurrijke en geurige lokale marktjes waar ze alles verkopen van kleding tot verse stukken vlees. Verschillende straatstalletjes met enchiladas uit het vuistje die we opeten terwijl we door oude straatjes lopen die vol staan met felgekleurde huizen. Mooie kerken die blinken van het goud. Ja hoor, Oaxaca komt op de lijst met 'places to visit' op ons aanraders lijstje te staan.


's Middags gaan we nog met een busje de 'Monte Alban' op. Daar staan nog de resten van een Maya tempel uit 100 na Christus en laat het bezoeken van een echte Maya tempel nou op het wensenlijstje van Floortje staan... Bijna 3 uur hebben we er rondlopen en geklauterd, zonder dat er iemand van de trappen gevallen is! Die Maya's waren leuke mensen hoor maar een beetje ergonomische treden op hun tempels maken dat moesten ze nog leren. Hoge stappen maar met een klein oppervlakte voor je voeten en dat terwijl het zelf van die kleine mensen waren.
Tijdens zo'n aan een Maya tempel wil je natuurlijk je kinderen wel wat bij brengen. Wanneer kom je nou in een Maya tempel tenslotte.. In de lonely planet en bij de tempels staat genoeg interessante informatie om een pedagogisch verantwoorde uitleg te geven. Ik heb Floortje dan ook op de resten van een altaar ceremonieel geofferd  aan de zonnegod door haar keel door te snijden om met haar maagdenbloed een goede oogst af te dwingen. Ook vonden de Maya's het nodig om van hun overwonnen vijanden de geslachtsdelen af te snijden om ze zo te laten doodbloeden. De reactie van Floortje: 'Nou dat zal wel zeer hebben gedaan aan hun pieliewielie'....  




De avond hebben we afgesloten met WEER een dansvoorstelling. Zo kom je bijna nooit in een theater en nu op reis twee keer in een week. Het provinciaal dansgezelschap bleek 30 jaar te bestaan en je kon gratis naar de voorstelling. Hmmm, dat hadden Kathy en Floortje snel door. Experimenteel bewegingstheater ofzo maar op den duur werd het wel wat. In ieder geval weet ik 1 ding zeker. Deze reis geen dans voorstellingen meer! (denk ik.... )









07-07-2013 - Mexico bij nacht

De dagen in Oaxaca hebben we verder gevuld met genieten van de mensen op straat, het eten op straat, gewoon het normale leven om ons heen op straat. Natuurlijk zijn we ook de verdere omgeving nog  verder gaan verkennen, deze keer met een georganiseerd tourtje.
Leuk voor een dag omdat je dan veel verschillende dingen ziet en bezoekt, maar wel toeristisch. Alles word voor je bepaald. Hoe lang je ergens mag zijn ( you have 20 minutes for this site, make sure you are on time back at the van!) en natuurlijk altijd met een boel andere mensen tegelijk.
Maar goed, zo zagen we wel een boom van 2000 jaar oud, een weverij. Hebben we geleerd hoe je Mescal moet maken, uiteraard het met proeverij, bezochten we een oude tempel en konden we op het einde zwemmen in een natuurlijk meer ( Hierve el agua ). De hele dag was het heet en benauwd, maar toen we bij het meer kwamen.... Precies, koud en zelfs regen. Maar Floortje was de bikkel . Hup in haar bikini en zwemmen. Wij hebben vooral pootje gebaad en foto's gemaakt.




Toen was het tijd om verder te trekken dus hebben we weer een bus geboekt om ons naar San Christobal de las casas te brengen, de nachtbus... dat blijft toch een aparte manier van reizen vind ik. Aan de ene kant ideaal omdat je 's nachts reist en zo dus zowel schaarse tijd als een hotel overnachting bespaard, aan de andere kant waarom doen mensen zich dit zelf aan? Voor degenen die het verschijnsel niet kennen; Om 21:00 uur stap je samen met zo'n 50 lotgenoten in de bus om je fijn 10 uur door de Mexicaanse nacht te laten rijden. Ondanks dat de stoelen verder naar achteren kunnen dan in het vliegtuig blijft het meer je rug verknallen dan dat je lekker ligt. Het reistabletje dat je in nam is na een paar uur uitgewerkt maar de bochten en het gebrek aan schakel capaciteiten van de chauffeur van gewoon door.. Maar goed na een paar uur draaien en keren val je toch op den duur van pure vermoeidheid in een sluimer toestand. Tot om 03:00 alle lichten aangaan en de chauffeur op standje 10 onvriendelijk en in het plat Mexicaans door de bus galmt: ' iedereen eruit, plaspauze, over 10 minuten vertrekken we weer!!' Voor de zekerheid ga je maar naar de wc want je moet straks nog 4 uur in de bus. Een goor stinkend hokje waar ze 4 peso voor een plasje vragen. (niet betaald trouwens, gewoon als een zombie doorlopen wat sowieso niet zo moeilijk was om te doen. ) Terug in de bus voor het laatste stuk ruik je na 6 uur op een kluitje nu goed hoe het op een veetransport toe moet gaan. Uiteindelijk kom je dan rond 07:00 uur op zondagmorgen aan op een koud en tochtig busstation de rugzakken worden op een stapel gegooid. Daar liggen je spullen. Bonnetje inleveren om je rugzak terug te krijgen.    Welkom in San Christobal de las casas! En toch..... Het is een ideale manier van goedkoop en snel grote afstanden afleggen. In iedere reiziger schuilt een masochist....
Wendy en Floortje hadden trouwens prima geslapen zeiden ze. Verschil moet er zijn.


De eerste dag San Christobal is goed bevallen, een mooi en gezellig centrum met genoeg gelegenheden om lekker op een terrasjes bij te komen van de nacht. Het guesthouse waar we terecht gekomen zijn is ook weer een typisch Mexicaans gebouw met een centrale open patio omringd door eenvoudige maar prima kamers. Morgen weer op pad om hier de lokale bijzonderheden te ontdekken!









09-07-2013 San Christobal te paard en een ontmoeting met krokodillen.

Een tripje zonder verrassing is uiteraard niks voor MaWeKaFlo. Zo hadden we gepland om naar een canyon te gaan (Canon del Sumidero) te om daar met een boot doorheen te varen. Netjes afgesproken dat we om 9 uur zouden worden opgehaald. De avond  van tevoren hadden we alles al klaar gelegd dus om 8 uur opstaan, ontbijten en wegwezen  zou moeten lukken. Hmmm, dat bleek toch tegen te vallen dus op het laatst nog haasten en rond 10 over 9 stonden we dan toch op de stoep voor ons guesthouse ( Puerto  Viejo) klaar voor vertrek. Alleen nog geen pick up te bekennen....
Nou ja, het komt wel vaker voor dat je wat later word opgehaald dus nog geen stress. Maar het word later en later. Rond half 10 nog niemand te bekennen. Wendy gaat even bellen en jawel.... We waren vergeten! Maar geen probleem, ze zullen de bus laten stoppen, een mannetje sturen om ons op te halen en daar gaan we. Met grote snelheid in een personenauto door de stad, links en rechts inhalen, flink toeteren en jawel, ergens halverwege een berg komen we bij de bus aan. Overstappen en weg waren we weer. De rest van de mensen in de bus had dus bijna een half uur langs de kant van de weg moeten wachten op ons.
De Canyon zelf was prachtig, varend over de rivier langs hoog oprijzende wanden van soms wel bijna een kilometer hoog voel je jezelf toch wel nietig zeker als er enorme watervallen naar beneden komen.Onderweg ook verschillende dieren gezien zoals aalscholvers, gieren, pelikanen en ibissen maar het meeste indruk maakten wel de krokodillen, vooral de baby's vonden de meiden fantastisch. Later zagen we ook nog spinaapjes in de bomen, het was alleen jammer dat Floortje haar eerste reactie was: 'kijk pappa, allemaal familie van jou.....'




Zo had ze trouwens nog een lieve opmerking vandaag, 'Papa, jouw billen zijn zo groot als een boterham, niet een sneetje maar zo'n heel groot brood'..
De avond hebben we bijzonder afgesloten met een kampvuur bij ons guesthouse, erg gezellig om zo met een fles tequila erbij met andere reizigers rond het vuur te zitten en verhalen uit te wisselen.

Vandaag stond een volgende belevenis op het programma, namelijk met z'n vieren paardrijden.. Kathy was in Oaxaca al in haar eentje een hele dag gaan rijden maar nu hadden ze in San Cristobal een tocht waar ook 'minder ervaren' mensen mee kunnen.
Ik dus ook op zo'n knol geklauterd en een dik uur op weg naar klein dorpje in de buurt. Het begin viel nog niet tegen, voor mij dan... Mijn paard was namelijk niet zulke goede vriendjes met Kathy haar paard dus toen ik heel stoer dravend naast haar kwam rijden (lees stuiterend in mijn zadel) beet mijn paard Kathy in haar been. Nu heeft ze dus een dikke blauwe plek in de vorm van een paardenbek, sorry paardenmond.., op haar bovenbeen.



In het dorp (Chamula) bezochten we een bijzondere kerk. De mensen hier hebben een animistisch geloof dat zowel de natuurgoden als het Katholieke geloof verenigd. In de kerk lag dan ook over de hele vloer alleen stro en branden letterlijk wel 1.000 kaarsen. De wanden waren volledig gedekt met glazen kasten waar heiligen beelden in stonden. Iedereen zat gewoon op de grond in volle devotie met het hele gezin de goden te aanbidden ondertussen drank en cola tussen de kaarsen op de vloer uit te besprenkelen. Één  gezin had zieke opa meegenomen en draaide, als offer om de goden gunstig te stemmen voor zijn genezing, een meegenomen haan ter plaatse in de kerk de nek om. Het hele tafereel deed me denken aan wat ik wel eens over het Santeria geloof op Cuba heb gelezen. Bijzonder om een keer met eigen ogen te bekijken.  
Nu van de laatste uren San Cristobal in genieten, morgen is de bedoeling dat we in Guatemala terecht gaan komen. Het tweede land op onze reis in Midden Amerika .  






12-07-2013 - 8 uur reizen? Tel daar maar een paar uur bij op!

Inmiddels zijn we aangekomen in Guatemala. In 'Chichicastenango' om precies te zijn. Een hele mond vol en daarom door de lokale bevolking dan ook afgekort tot 'Chichi' net zoals een ander dorp hier dat in plaats van 'Quetsaltenango' gewoon 'Xela' heet. Wel zo makkelijk dat afkorten  hier!
De reis er naartoe was alleen wat minder kort zoals de titel van deze posting al doet vermoeden.

Ze hadden ons bij de verkoop van het ticket verteld dat we er zo'n 8 uur over zouden doen vanaf San Cristobal naar Chichi. Om half 8 stonden we zoals afgesproken klaar om te vertrekken en uiteindelijk werden we rond kwart voor 8 al opgepikt. Niet slecht voor een Mexicaanse afspriaak.
De chauffeur vroegen of we Spaans spraken, 'non, si, una  poco...'. Ok, zei hij en begint vervolgens in rap Mexicaans iets te vertellen over tax die we moeten betalen bij de grens van Mexico en Guatemala. We maakten eruit op dat het 30 pesos per persoon is. Ongeveer 2 euro, nou dat ging nog wel lukken. Vervolgens nog een boel andere mensen opgehaald tot het busje vol was. Die reed flink door en we schoten  dan ook best wel op, vlak voor de grens stopten we alleen nog even voor een hapje, plasje en drankje en ging hij de paspoorten en geld ondertussen verzamelen voor de grensovergang. Blijkt ineens dat we straks 300! pesos p.p. moeten betalen.... Oep , dat hadden we dus niet meer in de portemonnee zitten. Nog precies 600 hadden we dus even overmogen of we de meiden dan maar gewoon zullen achterlaten maar vooruit, dat willen we toch ook niet doen. Onder wat gemor van de chauffeur zijn we dan dus eerst maar even langs een pinautomaat gereden.

Aangekomen bij de grens gaat hij met alle paspoorten en geld naar een kantoortje en krijgen we een kwartier later onze paspoorten met uitreis stempels weer terug.  Tsja, dát we zouden moeten betalen om het land te verlaten wisten we wel enigszins maar of dat nou 80 euro was... Het zal vast wel want we spraken namelijk later mensen die weigerden om te betalen en gewoon zonder pardon werden terug gestuurd..   Aangekomen bij de grens worden we er allemaal uitgegooit met bagage en al en richting een kantoortje gestuurd om Guatemala ín te kunnen reizen. 'Ons' busje blijft gewoon aan de Mexicaanse kant staan en gaat niet mee de grens over In het douane kantoor loop je er aan de rechterkant in, paspoorten inleveren, stempel zetten (terwijl de douane beamten tegelijk een voetbalwedstrijd op tv volgen), aan de linkerkant eruit en hoppa dan sta je in Guatemala. In de zon, met al je spullen om je heen te kijken of er ook een busje is dat ons uiteindelijk ook gaat afleveren op de plaats van bestemming..... Wachten, wachten, niemand die iets weet of ziet maar vreemd genoeg is op zo'n moment geen enkele backpacker die erg zenuwachtig word. Gelaten wachten we met z'n allen tot er iets gaat gebeuren en ja hoor, daar komen een paar blauwe busjes aanrijden die reizigers eruit gooien, net zoals wij eerder, zij gaan in omgekeerde volgorde door de douane naar onze bus, wij stappen in die van hen en zo word alles transnationaal  prima geregeld. Je moet alleen vertrouwen hebben en geduld, veel geduld.



Vervolgens komen we bij de bus en vraagt onze nieuwe chauffeur aan iedereen waar ze heen moeten om de reizigers logisch over de bussen te verdelen. Als wij aangeven dat we naar Chichi moeten is er even wat verwarring.... Nee, niemand heeft mensen voor Chichi op zijn lijst staan hoor! Hmmmm, dat is lastig want we willen er toch naartoe! Het gevolg is druk bellen en overleg en na wat heen en weer gepraat gaat hij ons toch brengen samen met een ander Nederlands gezin  dat aan het trekken is.
We rijden vervolgens nog een paar uur door prachtig landschap en komen uiteindelijk rond een uur of 7 aan in Chichi, 10 en een half uur dus in plaats van de beloofde 8. Maar goed, we zijn er en vinden al snel een plaats om te slapen en eten vervolgens heerlijk op een restaurant balkon.
Morgen is hier een beroemde markt en wij zijn er tenminste al. Kunnen we mooi vóór de stroom toeristen komt al de 'echte' lokale markt op gaan!








12-07-2013 - Het spannende avontuur van Quinty en onderhandeling technieken.

Bij het naar bed gaan pakken we de slaapspullen uit en komen we tot een schokkende ontdekking... Quinty, de knuffelbeer van Floortje, is nergens meer te vinden! Al sinds onze reis van een half jaar in 2010 gaat Quinty op al onze reizen mee en heeft al die avonturen ongeschonden doorstaan. Floortje was natuurlijk in tranen want deze knuffel heeft ze destijds van haar vriendinnetje, Quinty geheten, gekregen en hoort gewoon als vast onderdeel bij haar in een vreemd bed. Waarschijnlijk in de bus blijven liggen dus..... We verzinnen een oplossing door haar lieveling paarse olifantentasje te vullen met een half opgeblazen ballon als surogaat knuffel en spreken af morgen op de markt een nieuwe te gaan zoeken.  
De volgende morgen staan we op tijd op om als één  van de eerste buitenlanders op de markt te gaan kijken. Een bonte verzameling van stalletjes bemand door verschillende etnische groepen Indiaanse mensen uit de omgeving. Die zijn veelal vannacht uit de dorpen in de bergen naar chichi  gekomen om hun waren te ver- en inkopen. Het leuke is dat het echt een markt voor de mensen hier is en niet speciaal voor de toeristen. Die komen er natuurlijk ook op af dus worden zeker ook snuisterijen te koop aangeboden. Nadat we een stukje hebben gehad komen we het Nederlandse gezin tegen waarmee we gisteren in de bus zaten en wat hebben die bij.... Precies, Quinty! Feest natuurlijk, ze is weer terug en is 'helemaal in haar eentje' naar Panachel en terug gereist. Je snapt wel dat ze een heleboel te vertellen had . Wat een echte reisbeer is die Quinty toch!



De rest van de dag brengen we door op de markt, we eten onder plastic zeiltjes op lange houten banken tussen de 'normale' mensen kip, varken, tamales, rijst en groenten. Je krijgt er een stapel kleine tortillas bij waarmee je alles van je bord opschept en zo tezamen opeet. Heerlijk! Uiteraard vullen we ook onze souvenirs aan want ja, nu we er toch zijn...
We hebben daarmee meteen onze onderhandeling capaciteiten weer terug op peil kunnen brengen want  het zijn wel een stelletje boefjes hier. Die indianen lijken wel zo lief en vriendelijk maar zonder blikken of blozen draaien ze je zo een poot uit.
We hadden daarbij wel een troef die in konden zetten, namelijk een zakje ballonnen!
Veel van de marktkooplui komen namelijk met hun hele gezin naar de markt en veel dames (de meest venijnige handelaars die er rondlopen) hebben dan ook een klein kindje bij. Nou dat kunnen wij ook! Terwijl we bezig zijn met onderhandelen blazen Floortje of Kathy een kleurige ballon op en geven die aan het glunderende kindje die kraaiend van plezier zijn nieuwe speeltje aanpakt.
Aaaahhhh, wat schattig.. Iedereen lachen en Bam! 'now we want the special and real price!'
Ongetwijfeld zijn we nog steeds goed afgezet maar we hebben in ieder geval de illusie dat we een goede deal hebben gesloten.
Wij blij, zij blij, iedereen een goede dag!  








15-07-2013 - De weg kwijt in Antigua en marshmellows op de vulkaan. 

Vanuit San Pedro pakken we nu maar een gewone minibus om verder te reizen. Nog een keer met de chickenbus vonden de meiden geen goed idee.. Het volgende op de planning is de stad Antigua, bekend om haar mooie centrum en gelegen tussen 3 actieve vulkanen in.
De laatste keer dat er eentje uitbarste is al zo'n jaar of drie geleden dus dat lijkt ons wel veilig genoeg. :-)

Aangekomen in Antigua begint, het inmiddels vertrouwde, zoeken naar een guesthouse en na wat rondzoeken en vragen vinden we nu 'hostel Santiago'. Niet al te ver van het centrum, 25 euro per nacht voor een vierpersoons kamer, gelegen achter een reisbureau met de kamers rond een kleine tuin/patio. Precies wat we zoeken. We gooien dan ook onze spullen in de kamer en gaan het centrum verkennen.
De hele middag en avond struinen we door de stad, bezoeken een kerk en een klooster, eten hier wat, drinken daar wat, lekker op het gemak genieten van de binnenstad.



Het handige van veel steden is Midden Amerika is dat ze net als Amerikaanse steden vaak zijn opgebouwd uit rechte straten die elkaar kruisen, en vaak ook nog uit opvolgende nummers zijn opgebouwd. Als je dus in de Calle Norde 5 moet zijn omdat daar een mooi plein is en je ben nu op de Calle Norde 2, dan weet je dat je nog maar 3 blokken verder moet zijn, erg makkelijk.
Iets vervelender is dat de straten zo ook al snel op elkaar lijken en als je dan s'middags met het zonnetje op je hoofd vertrekt, vergeet om een kaartje van je guesthouse mee te nemen en 's avonds in het donker terug wil.... Kan dat wel eens lastig zijn! Oftewel, we waren verdwaald.
Ons guesthouse staat niet in de lonely planet, de mensen die we het vragen weten het ook niet eigenlijk dus zit er niks anders op om maar weer terug te lopen naar een bekende plek en vanuit daar weer op je geheugen je voetsporen terug te lopen.
Het duurde even, maar gelukkig kwamen we toch weer thuis. Snel naar bed want, want de volgende dag moeten we er al weer vroeg uit.

Om 5 uur op, om 6 uur weg om de Pacaya vulkaan begaan beklimmen. Één van de vulkanen hier in de buurt.
Stevige bergschoenen aan was geen overbodige luxe want het was een flinke klim naar boven. Eerst over gladde bospaden, daarna over mul lava grind. Ook Floortje en Kathy laten zich niet kennen en slaan de aangeboden paarden om op naar boven te gaan af. Op eigen kracht komen we dan ook na anderhalf uur boven.
Daar hebben we een mooi schouwspel van de rokende vulkaan en is het vlak onder de oppervlakte nog zo heet dat de meiden Marshmellows kunnen laten smelten in een uitgegraven hol in de grond. Helaas konden we uit veiligheid niet helemaal aan de rand van de kraker komen en zagen we ook geen gloeiende lava stromen maar ja, dat is de natuur, die laat zich niet dwingen. Toch was het zeker de moeite waard en een erg leuke excursie.

Vanavond weer op tijd naar bed want morgen vertrekken we om 4 uur 's nachts naar Rio Dulce in de jungle van Guatemala.
Weer spannend wat we daar gaan beleven.








21-07-2013 - Rustig op pad met de kano en powerboat racen

Aangekomen in Rio Dulce vinden bij Taijx Hacienda een (voor ons doen) luxe onderkomen met twee aparte tweepersoons hutjes en.... een zwembad. De eerste sinds we vertrokken zijn dus de meiden waren er na aankomst niet uit te slaan. Ze hadden helemaal gelijk en het was ze gegund. We zijn allemaal toe aan een dagje rust dus doen we niet veel meer dan zwemmen, lezen, hangen en eten. De volgende dag regelen Wendy en ik 's ochtends wat dingen in het dorpje en kopen onze picknick lunch.In de middag gaan we namelijk met de kano de omliggende mangroven verkennen.
Rio Dulce ligt in een mooi en rustig natuurgebied aan de rivier en heeft een bijzonder ligging. Op deze bijzondere omgeving komen namelijk veel vreemde vogels af. Zowel trekvogels die hier hun buik komen vullen als rare vogels in de vorm van een hele roedel Amerikanen met hun boot. Die komen behalve voor het goedkope bier, waar ze in de ochtend al aan beginnen, met name vanwege het feit dat Rio Dulce in een 'hurrican hole' ligt.
Hoe zwaar het orkaanseizoen ook is, in Rio Dulce liggen de boten relatief veilig. Hoewel het maar een halve dag varen van de open zee afligt komen hier vrijwel geen orkanen overheen.
Veel, over het algemeen welgestelde, Amerikanen liggen hier dus vanaf juni tot november met hun boten geankerd in de rivier en gaan daarna het caribische gebied in om te island hoppen. Het gekwetter van de watervogels onderweg was heerlijk, maar het gesnater van die Amerikanen.... Op normaal volume praten, dat blijft moeilijk voor ze.
Maar goed, onze kano tocht was een succes. Mooie lagunes en onze lunch van een hele gebraden kip waarvan we met onze handen de stukken plukte, een komkommer en een fles water was heerlijk en gezellig. Niemand in de buurt, gewoon met z'n vieren aan de kant van het water genieten. Een leuke een rustige middag. Dat we aan het einde een tropische regenbui over ons heen kregen deed daar niets aan af.
De dag daarna op het gemakje  de rivier afgezakt richting de kust, naar Livingston. We verwachtten er niet zoveel van, de plaats staat vooral bekend als uitvalsbasis richting Belize, maar we vinden er toch een paradijselijk guesthouse.
Doe je ogen (figuurlijk) dicht en stel je het volgende voor: ' zittend bij de haven, uitzicht vanuit een lagune over de kabbelende zee, voor je een houten pier die het water in steekt met op het einde daarvan een rieten dakje. Daarin hangen een paar hangmatten te schommelen in de verkoelende zeebries. Twee pelikanen komen laag over de golven aanzweven tegen de ondergaande zon, op de achtergrond hoor je de klanken van een loungenummer met in je hand een koud biertje' En daar blijven we dan maar 1 nachtje.... Morgen moeten we namelijk al door naar Belize.  



Om 6 uur ons bed weer uit, we namelijk willen tenslotte ten volle van onze dagen hier genieten, om rond 7 uur met de boot over de golf van Honduras naar het volgende land te vertrekken. Bij aankomst aan de pier blijken we met hetzelfde soort bootje als gisteren te gaan. Zo'n 8 meter lang met daarin 4 bankjes en een plekje voor de kapitein en onze bagage. Om over de rustige rivier stroomafwaarts te varen prima, maar is hij ook wel zeewaardig?   Rustig varen we de haven uit, maar eenmaal buitengaats trekt onze kapitein de volledige capaciteit van zijn 200 PK Yamaha buitenboord motor open en vliegen we over de golven. Het enige vervelende van dat vliegen was het terug neerkomen op het water. Met een misselijk makende klap sloegen we steeds op het water. Ik zat samen met Kathy voorin de boot en zij heeft dan nog wel de jeugdige souplesse en ervaring met galloperende paarden om het bonken op te vangen, ik miste vooral een niergordel en een kussen onder mijn kont!
Maar goed op den duur kreeg ook ik de slag te pakken en na een ruim uur waren we al in Punta Gorda, Belize. De douane bleek nog niet wakker te zijn maar na een tijdje wachten konden we uiteindelijk de stempels in ons paspoort laten zetten en waren we er.

Op zoek naar een homestay in de jungle, dat moet hier namelijk goed mogelijk zijn en dat willen we wel weer eens meemaken na onze ervaringen daarmee in Laos 3 jaar geleden.







21-07-2013 - Toch nog een chickenbus en een homestay in Aguacate

Zoals wel vaker bij ons kwamen we weer op een andere plaats uit dan gepland, op een andere manier dan van tevoren gedacht.
Vanuit Guatemala hadden we een mail gestuurd aan de T.E.A. Een organisatie die gespecialiseerd is in het verzorgen van een homestay in de meer afgelegen delen van Belize.
Voor degenen die het verschijnsel niet kennen, je gaat dan een paar dagen bij de lokale mensen wonen, eet wat zij eten, slaapt hoe zij slapen, leeft gewoon zoals zij leven. Geen restaurant of hostel, maar in 'the middle of nowhere' het 'echte Belize' beleven.
Op die mail hadden we echter niks meer gehoord dus we zouden wel zien als we aankwamen. Aangezien we al rond 8 uur in Belize waren eerst maar eens iets eten in een eettentje aan de kant van de straat. Pratend met de eigenaar over onze plannen geeft hij aan de organisatie te kennen en voor ons wel een leuke homestay te weten, namelijk in het dorpje Aguacate. Hij belt even en zegt dat we verwacht worden.
Gewoon de lokale bus naar Blue Creek nemen, en tegen de chauffeur zeggen dat je nog verder wil naar 'the end off the road' Aguacate village. Hier in Belize gaat alles wat meer relaxt, een soort Jamaica gevoel heerst hier.
Niet zo gek, want net als het beroemde eiland zijn ze hier ook een ex kolonie van Groot Brittannië met dezelfde soort creoolse bevolking. De bus duurt dan ook wel even voor hij komt, maar als we erin zitten, weer een oude Amerikaanse schoolbus, horen we achterin het getok van een hele mand kuikens... Nee, hé  toch niet weer een chickenbus roepen de meiden uit! Wel dus, maar deze rijd een stuk rustiger, in de aard van de bevolking.

Eenmaal aangekomen blijken we letterlijk aan 'the end off the road' te zijn aangekomen. 100 meter verder stop de gravelweg gewoon in de jungle. De bus chauffeur vraagt links en rechts uit het raam naar Adolpho en Salvador en bij het uitstappen, de laatsten die nog in de bus zaten, worden we opgewacht door twee mannen.
Wat we kwamen doen? Ehm, voor de homestay! Oh, ehm nou ehm, 'Welcome, we didn't expect you, but welcome'. En dat telefoontje  dan? Geen idee waar dat terecht is gekomen.
Dat ze niet helemaal op ons gerekend hadden was duidelijk. Ze zijn wel bezig een hut voor bezoekers in te richten maar dat schiet nog niet zo op. Een hut van houten planken met rieten dak, geen bedden, geen electriciteit, geen water, een aarden vloer, wel een stookplaats en verder niets. Dat is wat ze nu beschikbaar hebben.


Maar geen nood, ze zoeken wel wat hangmatten en bedden uit de buurt, eten kunnen we om en om bij verschillende families. Water brengen ze wel in een emmer, kaarsen kunnen we in de buurtwinkel kopen. Ze zijn maar al te blij dat ze bezoekers hebben. Het klopt wel dat ze lid zijn van de Toledo Ecotourism Association (E.T.A.), maar ze zijn nog een dorp dat net begonnen is met de opbouw van hun accommodatie en nog niet klaar voor het echte werk. Toch halen ze alles uit de kast om het ons naar de zin te maken. Zo neemt een van de leden van de dorpsraad ons mee naar de rivier over zijn rijstveld om te zwemmen. Bij terugkomst vinden we wel een slang in ons huis die met een stok word doodgeslagen door de 10 jarige buurjongen. Het machettes maaien ze het gras rond het huis en een strookje naar de wc, lees palmbbladeren rond een vierkant frame met een stoel boven een put, en de douche, idem maar dan zonder de stoel....


Eten is 3 keer per dag, zelf op houtvuur gebakken, tortillas met bonen, drinken is aangelengde koffie of ranja.
Verhouding 2 eetlepels oploskoffie of ranjapoeder op anderhalve liter water.
De kinderen in het dorp vinden het fantastisch die buitenlandse kindjes en Floortje had dan ook al snel vriendinnetjes gevonden.
Alleen privacy kennen ze niet in het dorp, iedereen loopt de hele dag bij elkaar binnen, zo ook de kinderen en volwassenen in 'onze' hut. Allemaal met de beste bedoelingen, dat wel..



Zoals gezegd hadden ze voor het slapen twee hangmatten en twee bedden geregeld. Die bedden bestonden voor Wendy uit een frame met daartussen touwen gespannen en een matras erop. Die van mij was een houten plank met daarop een schuimrubber mat en een laken, de meiden hadden de hangmat. De mensen hier slapen al hun hele leven zo, voor ons was het echter 'wennen'. Oh ja, tegen de muggen  en vliegen branden ze in de kookplaats 's avonds en 's nachts een zacht vuur met vers gras erop, de rook houd de beestjes weg maar echt lekker is het niet die rook ik je slaapkamer...
Al met al hebben we goed mee gekregen hoe de mensen hier dag in, dag uit, jaar in, jaar uit moeten leven maar waren we stiekem toch ook wel blij dat we na twee dagen weer, om 5 uur 's ochtends..., naar de bewoonde wereld vertrokken.
Een avontuur om niet meer te vergeten en goed om weer even te beseffen hoe wij alles als 'normaal' aannemen terwijl dat voor veel mensen heel anders is.
Bewoners van Aguacate, respect.    









25-07-2013 - Historische tempels en La Isla Bonita.

Ons doel na de homestay is om in één dag vanuit het diepe zuiden van Belize naar San Igantio aan de grens van Guatemala te reizen. En als complicerende factor, dat allemaal met het gewone openbaar vervoer. Het eerste stuk gaat niet lukken want de bus komt maar 3 keer per week in Aguacate dus hebben we een pick up geregeld die ons naar het bus station brengt. Vanaf daar is het echter wel gelukt.
Het was een lange reisdag met één overstap in Belmopan maar... we hebben het voor elkaar gekregen.
San Ignatio is vanuit Belize namelijk dé uitvalsbasis om naar Tikal in Guatemala te reizen. Daar kan je namelijk de best bewaarde, of mooist gerestaureerde, Maya stad van Guatemala vinden. Die hadden we nog niet gedaan en stond wel op onze wensenlijstje.
In 1 dag 4 grensovergangen, van Belize naar Guatemala en terug, was wel ons record tot nu toe maar zeker de moeite waard.
Het begint al als we het national park van Tikal nog maar net binnenrijden. We zijn nog geen 300 meter binnen of we komen al een slang tegen. Behalve een oude Maya stad is het namelijk ook een  natuurgebied waar veel inheemse dieren in het wild leven zoals de quetsal (de nationale vogel), wilde pauwen, miereneters en zelfs... de jaguar.


De tempels, waar we eigenlijk voor komen, zijn zeker indrukwekkend. Vooral rondom het oude centrale plein waar veel is gerestaureerd. We beklimmen dan ook menige tempel om vanaf daar een prachtig uitzicht te hebben over de omliggende gebouwen en natuurlijk de jungle.
Bijzonder om te bedenken dat deze tempels bijna 2.000 jaar geleden zijn gebouwd en wij er nu zo rondlopen. Ook nog eens met weinig andere toeristen.
Lopend van tempel naar tempel horen Kathy en ik een brullend geluid uit de bossen komen (heel veraf) en hebben dan ook meteen fantasieën hoe een jaguar straks over het pad zal lopen. Waarschijnlijk was het gewoon één van de pauwen die we onderweg tegenkwamen, in barendsnood ofzo... Maar toch, het is iets waar we het de hele dag over hebben en waarvan de fantasieën steeds spectaculairer worden. Als we tenslotte moe maar voldaan terugrijden naar de uitgang van het nationale park rijden we een bocht om en, je geloofd het niet, wat schiet daar over de weg heen.... Precies, 'onze' jaguar! Hoe gaaf is dat? Gewoon in het wild, de chauffeur van ons busje was er ook even stil van. In een heel seizoen heeft hij mazzel als hij er 2 ziet en net in onze tocht komen we er eentje tegen.  




Na San Ignatio, reizen we door naar de kust. Bijna 4 weken hebben we het ene avontuur en cultuur na de andere beleefd, nu is het tijd voor 'vakantie'. Dat vinden we op Caye Caulker.
Één van de echte bounty eilanden voor de kust van Belize. Geen auto's of ander gemotoriseerd vervoer op het hele eiland toegestaan, behalve (veelal elektrische) golfkarretjes. Daar komt dan nog bij dat een voetganger of fietser te allen tijde voorrang heeft op een golfkarretje.
Niet voor niets dat Ambergis Caye, 8 km verderop, het eiland is waar Madonna over zingt in haar nummer 'la isla bonita'.
Veel reagge barretjes en restaurants, verse vis of kreeft van de BBQ en natuurlijk het onderwaterleven.

Vandaag zijn Kathy en ik gaan duiken en Floortje en Wendy gaan snorkelen. In één dagje kwamen Kathy en ik wel 8 verpleegster haaien tegen waarvan de grootste meer dan 3 meter was, een zeeschilpad, verschillende murenen en heeeeel veel andere vissen. Floortje en Wendy zijn op een zeilboot van 's ochtends 9 tot 's avonds 6 uur heerlijk rustig en stil van de ene snorkel plek naar de volgende gevaren en zagen behalve haaien en enorme roggen ook nog twee zeekoeien ( manatee ) waar ze boven zwommen.
Je begrijpt wel... Hier houden we het de laatste week van onze reis nog wel uit!








27-07-2013 - De sterke arm der wet, Caye Caulker style....

Na een paar dagen hier op het eiland, kom je echt helemaal tot rust.
Je zal ook wel moeten want veel meer dan duiken, snorkelen, zwemmen, lezen, relaxen en genieten van de verse opbrengsten van de zee kan je hier ook niet. Het eiland is 10 minuten lopen breed en 35 minuten lopen lang omringt door blauwe zee.
Auto's vind je eigenlijk nauwelijks hier, iedereen rijdt hier in een (meestal elektrisch) golfkarretje, op de fiets of gewoon te voet. Die hele sfeer is dan ook volledig in het eilandleven doorgevoerd. Iedereen is heel relaxt en amicaal, van de vrouw waar je je was brengt via degene die achter de bar staat tot de lokale politie.    
' ya, friend, what ar ya lookin for? Need some help? Ahh, ya look for the ATM? Just go two blocks ahead man, then right and you'll see it, have nice stay on my island my friend.'  

Het credo hier op het eiland is dan ook: ' No shirt? No problem. No shoes? No problem. No money? Big problem!'
Alles gaat op het doooiiieee gemakje hier, wat wel lekker is voor vakantie maar waar ik erg aan zou moeten wennen als ik er zou moeten leven.
De enigen die hier echt actief zijn de, hoe kan het ook anders..., Chinese winkeliers. Net als overal ter wereld zijn zij degenen die de supermarktjes hebben waar je alles kan krijgen. Heb je dorst, dan ga je naar de Chinees. Wil je een parasol kopen, dan ga  je naar de Chinees. Moet je wasknijpers hebben, dan ga je naar de Chinees. Heb je diarree,  dan biedt de Chinees je de oplossing.    
Nog even terugkomend op de politie, dat corps is ook helemaal ingesteld op de manier van leven hier. De politieauto is... een golfkarretje MET zwaailicht. Het ergste verkeersongeluk dat je hier kan overkomen is dat je een dalend 4 persoons vliegtuigje niet ziet aankomen als je per ongeluk over het veld rijdt dat hier 'the airstrip' heet. Verkeersdrempels zijn dikke scheepstrossen die over de weg liggen en de verkeerscontrole, die is alleen tijdens kantooruren beschikbaar!
Heerlijk rustig als je zo je dienstjaren kan slijten en je wilt niet te hard werken, als je echter voor de spanning en het avontuur voor het vak van politieman hebt gekozen......   
 






02-08-2013 - Het laatste avontuur.


Hoewel we na Caye Caulker nog 4 dagen hebben voor we terug naar huis gaan, voelt het verlaten van het eiland toch een beetje als 'het einde van de reis'. Eerst ligt er echter nog een lange reisdag voor ons...
Om kwart over 5 uit bed, de laatste spullen inpakken en nog snel wat (proberen te) ontbijten en dan om 7 uur met de boot naar Chetumal - Mexico. Maar eerst nog een tussenstop in San Pedro voor een ongeorganiseerd zooitje van een grensovergang.
Je moet eerst in de rij gaan staan voor de 'port tax' van 10 Belize Dollar, dan opnieuw voor de vertrekpremie van 37,50 en als laatste weer een keer voor je exit stempel in de rij...
Aangekomen in Mexico staan de militairen op je te wachten. Alle bagage in een strakke rij op de pier leggen om door een douanehond te laten besnuffelen en dan weer in de rij om je entree premie voor Mexico te kunnen betalen. Bijna 300 pesos (18 euro) per persoon. Alleen te betalen in pesos of amerikaanse dollars.  NIET in Belize dollar. Dat is lekker handig als net uit Belize komt....
Van tevoren was dat allemaal niet bekend maar gelukkig was er een mannetje aan boord die je tegen een woekerkoers van je overtollige Belize dollars af wou helpen om deze om te wisselen naar pesos...
Dan vlug door naar het busstation waar we gelukkig nog 4 plaatsen op de bus naar Cancun kunnen krijgen. Een lange zit van 6 1/2 uur maar rond 7 uur s'avonds komen we dan aan in Cancun. Moe, maar we zijn er!
Als onvermoeibare reizigers plannen we meteen voor de volgende morgen een toer waar we het al vaak over hebben gehad met z'n vieren. Namelijk om te gaan snorkelen met de grootste vissen op aarde, de walvishaaien of hier beter bekend als 'the waleshark adventure'.
Op zo'n uur varen van de kust komen ze hier ieder jaar samen om hun buiken vol te vreten met kril en plankton. Maar ja, het blijven dieren in het wild, het is geen dierentuin waar ze in een hokje liggen te wachten. Het blijft dus afwachten of we ze ook vinden. Nou... dat is gelukt!!


Aangekomen op de plaats waar ze vaak komen zien we al snel een paar enorme vinnen boven het water uitkomen en al snel liggen we in het water. Echt ongelooflijk,  die beesten van vaak wel 8 meter komen rustig voorbij zwemmen met hun bekken wijd open om maar zoveel mogelijk eten naar binnen te schuiven en trekken zich niks van ons aan. Sterker nog, je moet opletten dat hij je niet met een zwieper van zijn staart opzij gooit als een stuk zwerfvuil dat in de weg ligt. Ze zwemmen ook constant door,  voor hun op het dooie gemakje, maar wij kunnen ze maximaal 2 minuten bijhouden als we met al onze kracht volaan doortrappelen om ze bij te houden. Veel langer hoefde ook niet want dan kwam er wel weer een andere kolos in de buurt.
Zo ontzettend gaaf dat we het er nog de hele dag over hebben gehad. Ook Floortje was geen moment bang en heeft alleen maar genoten dat ze zomaar met 'van die enorme haaien' kon zwemmen.  
We hebben deze reis veel meegemaakt waar we het nog vaak over zullen hebben.

We hebben vulkanen beklommen,  paard gereden door de Midden Amerikaanse natuur, authentieke markten afgestruind, eeuwen oude maya tempels beklommen, een jaguar gezien, bij Mayas thuis geslapen, getuige geweest van het offeren van kippen in de kerk, met zeekoeien gezwommen, de chickenbus overleefd... Maar onze ontmoeting met de walvishaaien komt echter zeker in de top 3.  
Het was een mooie reis waar we met dankbaarheid op terugkijken!
Tot volgende keer??!!  
MaWeKaFlo  





Geen opmerkingen:

Een reactie posten