Nadat we onze rugzakken opnieuw hebben moeten inpakken om alle souvenirs kwijt te kunnen, hadden we het leuke idee om met de openbare bus naar het Atitlan meer te gaan reizen. Het is maar anderhalf uur rijden, dus goed te doen qua reistijd, en een unieke kans om eens in die prachtig versierde oude Amerikaanse schoolbussen mee te rijden tussen de lokale mensen.
Deze bussen zijn hier bekend onder de naam, 'Chicken bus'. Zoals je zelf wel kan bedenken vanwege alles wat er op die bus mee gaat, inclusief levende kippen.
Op de hoek van onze straat staan we nog maar 5 minuten te wachten en daar komt er al één aanrijden. In een wolk van zwarte dieseldampen komt een glimmend monster de heuvel op scheuren. We steken onze hand op en de bijrijder gooit al rijdend de deur van de bus open.
Dan gaat alles ineens heel snel.
Nog voor de bus stil staat springt hij eruit, grijpt twee rugzakken vast, smijt ze in het gangpad en roept ons toe: 'Panajachel?, come, come' Met onze armen en schouders vol met de rest van onze bagage persen we ons de propvolle bus in en we rijden alweer. Binnen 10 seconden van de stoep in een hobbelende bus... Een zitplek is er niet meer (denken we..) maar de bijrijder schreeuwt wat door de bus en we worden half bij mensen op schoot geduwd. Inclusief mijn rugzak van 25 kilo.. Maar goed, we 'zitten' tenminste.
De weg van Chichi naar Panajachel gaat dwars door de bergen en op een of andere manier is het een gebruik in Guatemala om verkeersdrempels in een haarspeldbocht te leggen. We worden dus letterlijk tegelijk omhoog en opzij geklutst. De vering van de bussen zijn in hun vorige leven toen ze nog kinderen naar school brachten al lang versleten dus je kan je voorstellen hoe comfortabel het was.
Kathy zat redelijk van voren maar haar maag kon het niet meer aan. Vlug een plastic zakje erbij, 6 bochten later ook Floortje. Die zat natuurlijk een paar rijen verwijderd van Kathy en ons dus in een volle, stammende bus met plastic zakjes heen en weer lopen vereist acrobatische vaardigheden.
We wisten van tevoren dat we nog een keer moesten overstappen dus toen we na een half uur afremden bij een dorpje waarschuwden we de meiden al dat we zo even uit de bus moesten/mochten.
Bam!,vol op de rem, ik vlieg met mijn hele gewicht en rugzak tegen de stoelleuning voor me, de bijrijder slingert zichzelf op het dak van de bus, stamp stamp stamp, de busachterdeur vliegt open, onze rugzakken worden uit de bus gegooid, 'out, out, change bus!', we graaien nog snel onze handbagage (en plastic zakjes) mee, springen uit de bus die alweer aan het optrekken is en daar staan we met wiebelige benen op het asfalt!
Helemaal beduust om ons heen kijkend, hebben we alles nu wel? Gelukkig blijkt de hoop bagage die midden op de rijbaan is achter gebleven compleet. Nadat we een kwartiertje op adem zijn gekomen, wagen we het om de volgende bus te gaan zoeken die ons verder moet brengen. Hoewel we nu beter voorbereid zouden moeten zijn, is het weer een stressvolle ervaring, nu word de bagage op het dak gegooid, wij met 3 tot 4 indianen op een schoolbankje gepropt en scheuren maar weer, blijkbaar hadden we niet de juiste directe bus naar Panajachel gekozen want halverwege moesten we nog een keer wisselen...
Uiteindelijk zijn we gelukkig wel compleet en gezond aangekomen bij de haven en konden met een bootje naar San Pedro la laguna, een klein dorpje aan het Atitlanmeer dat voornamelijk bevolkt word door een stel oudere en jonge hippies. Vegetarische curries, falafel, health juice, het is hier allemaal te krijgen.
Ook hebben we een stel hangmatten voor de deur van ons hostel hangen.
Heerlijk, even totale rust en bijkomen. Dat kunnen we allemaal wel even gebruiken......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten