Zoals wel vaker bij ons kwamen we weer op een andere plaats uit dan gepland, op een andere manier dan van tevoren gedacht.
Vanuit Guatemala hadden we een mail gestuurd aan de T.E.A. Een organisatie die gespecialiseerd is in het verzorgen van een homestay in de meer afgelegen delen van Belize.
Voor degenen die het verschijnsel niet kennen, je gaat dan een paar dagen bij de lokale mensen wonen, eet wat zij eten, slaapt hoe zij slapen, leeft gewoon zoals zij leven. Geen restaurant of hostel, maar in 'the middle of nowhere' het 'echte Belize' beleven.
Op die mail hadden we echter niks meer gehoord dus we zouden wel zien als we aankwamen. Aangezien we al rond 8 uur in Belize waren eerst maar eens iets eten in een eettentje aan de kant van de straat. Pratend met de eigenaar over onze plannen geeft hij aan de organisatie te kennen en voor ons wel een leuke homestay te weten, namelijk in het dorpje Aguacate. Hij belt even en zegt dat we verwacht worden.
Gewoon de lokale bus naar Blue Creek nemen, en tegen de chauffeur zeggen dat je nog verder wil naar 'the end off the road' Aguacate village. Hier in Belize gaat alles wat meer relaxt, een soort Jamaica gevoel heerst hier.
Niet zo gek, want net als het beroemde eiland zijn ze hier ook een ex kolonie van Groot Brittannië met dezelfde soort creoolse bevolking. De bus duurt dan ook wel even voor hij komt, maar als we erin zitten, weer een oude Amerikaanse schoolbus, horen we achterin het getok van een hele mand kuikens... Nee, hé toch niet weer een chickenbus roepen de meiden uit! Wel dus, maar deze rijd een stuk rustiger, in de aard van de bevolking.
Eenmaal aangekomen blijken we letterlijk aan 'the end off the road' te zijn aangekomen. 100 meter verder stop de gravelweg gewoon in de jungle. De bus chauffeur vraagt links en rechts uit het raam naar Adolpho en Salvador en bij het uitstappen, de laatsten die nog in de bus zaten, worden we opgewacht door twee mannen.
Wat we kwamen doen? Ehm, voor de homestay! Oh, ehm nou ehm, 'Welcome, we didn't expect you, but welcome'. En dat telefoontje dan? Geen idee waar dat terecht is gekomen.
Dat ze niet helemaal op ons gerekend hadden was duidelijk. Ze zijn wel bezig een hut voor bezoekers in te richten maar dat schiet nog niet zo op. Een hut van houten planken met rieten dak, geen bedden, geen electriciteit, geen water, een aarden vloer, wel een stookplaats en verder niets. Dat is wat ze nu beschikbaar hebben.
Maar geen nood, ze zoeken wel wat hangmatten en bedden uit de buurt, eten kunnen we om en om bij verschillende families. Water brengen ze wel in een emmer, kaarsen kunnen we in de buurtwinkel kopen. Ze zijn maar al te blij dat ze bezoekers hebben. Het klopt wel dat ze lid zijn van de Toledo Ecotourism Association (E.T.A.), maar ze zijn nog een dorp dat net begonnen is met de opbouw van hun accommodatie en nog niet klaar voor het echte werk. Toch halen ze alles uit de kast om het ons naar de zin te maken. Zo neemt een van de leden van de dorpsraad ons mee naar de rivier over zijn rijstveld om te zwemmen. Bij terugkomst vinden we wel een slang in ons huis die met een stok word doodgeslagen door de 10 jarige buurjongen. Het machettes maaien ze het gras rond het huis en een strookje naar de wc, lees palmbbladeren rond een vierkant frame met een stoel boven een put, en de douche, idem maar dan zonder de stoel....
Eten is 3 keer per dag, zelf op houtvuur gebakken, tortillas met bonen, drinken is aangelengde koffie of ranja.
Verhouding 2 eetlepels oploskoffie of ranjapoeder op anderhalve liter water.
De kinderen in het dorp vinden het fantastisch die buitenlandse kindjes en Floortje had dan ook al snel vriendinnetjes gevonden.
Alleen privacy kennen ze niet in het dorp, iedereen loopt de hele dag bij elkaar binnen, zo ook de kinderen en volwassenen in 'onze' hut. Allemaal met de beste bedoelingen, dat wel..
Zoals gezegd hadden ze voor het slapen twee hangmatten en twee bedden geregeld. Die bedden bestonden voor Wendy uit een frame met daartussen touwen gespannen en een matras erop. Die van mij was een houten plank met daarop een schuimrubber mat en een laken, de meiden hadden de hangmat. De mensen hier slapen al hun hele leven zo, voor ons was het echter 'wennen'. Oh ja, tegen de muggen en vliegen branden ze in de kookplaats 's avonds en 's nachts een zacht vuur met vers gras erop, de rook houd de beestjes weg maar echt lekker is het niet die rook ik je slaapkamer...
Al met al hebben we goed mee gekregen hoe de mensen hier dag in, dag uit, jaar in, jaar uit moeten leven maar waren we stiekem toch ook wel blij dat we na twee dagen weer, om 5 uur 's ochtends..., naar de bewoonde wereld vertrokken.
Een avontuur om niet meer te vergeten en goed om weer even te beseffen hoe wij alles als 'normaal' aannemen terwijl dat voor veel mensen heel anders is.
Bewoners van Aguacate, respect.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten