Een tripje zonder verrassing is uiteraard niks voor MaWeKaFlo. Zo hadden we gepland om naar een canyon te gaan (Canon del Sumidero) te om daar met een boot doorheen te varen. Netjes afgesproken dat we om 9 uur zouden worden opgehaald. De avond van tevoren hadden we alles al klaar gelegd dus om 8 uur opstaan, ontbijten en wegwezen zou moeten lukken. Hmmm, dat bleek toch tegen te vallen dus op het laatst nog haasten en rond 10 over 9 stonden we dan toch op de stoep voor ons guesthouse ( Puerto Viejo) klaar voor vertrek. Alleen nog geen pick up te bekennen....
Nou ja, het komt wel vaker voor dat je wat later word opgehaald dus nog geen stress. Maar het word later en later. Rond half 10 nog niemand te bekennen. Wendy gaat even bellen en jawel.... We waren vergeten! Maar geen probleem, ze zullen de bus laten stoppen, een mannetje sturen om ons op te halen en daar gaan we. Met grote snelheid in een personenauto door de stad, links en rechts inhalen, flink toeteren en jawel, ergens halverwege een berg komen we bij de bus aan. Overstappen en weg waren we weer. De rest van de mensen in de bus had dus bijna een half uur langs de kant van de weg moeten wachten op ons.
De Canyon zelf was prachtig, varend over de rivier langs hoog oprijzende wanden van soms wel bijna een kilometer hoog voel je jezelf toch wel nietig zeker als er enorme watervallen naar beneden komen.Onderweg ook verschillende dieren gezien zoals aalscholvers, gieren, pelikanen en ibissen maar het meeste indruk maakten wel de krokodillen, vooral de baby's vonden de meiden fantastisch. Later zagen we ook nog spinaapjes in de bomen, het was alleen jammer dat Floortje haar eerste reactie was: 'kijk pappa, allemaal familie van jou.....'
Zo had ze trouwens nog een lieve opmerking vandaag, 'Papa, jouw billen zijn zo groot als een boterham, niet een sneetje maar zo'n heel groot brood'..
De avond hebben we bijzonder afgesloten met een kampvuur bij ons guesthouse, erg gezellig om zo met een fles tequila erbij met andere reizigers rond het vuur te zitten en verhalen uit te wisselen.
Vandaag stond een volgende belevenis op het programma, namelijk met z'n vieren paardrijden.. Kathy was in Oaxaca al in haar eentje een hele dag gaan rijden maar nu hadden ze in San Cristobal een tocht waar ook 'minder ervaren' mensen mee kunnen.
Ik dus ook op zo'n knol geklauterd en een dik uur op weg naar klein dorpje in de buurt. Het begin viel nog niet tegen, voor mij dan... Mijn paard was namelijk niet zulke goede vriendjes met Kathy haar paard dus toen ik heel stoer dravend naast haar kwam rijden (lees stuiterend in mijn zadel) beet mijn paard Kathy in haar been. Nu heeft ze dus een dikke blauwe plek in de vorm van een paardenbek, sorry paardenmond.., op haar bovenbeen.
In het dorp (Chamula) bezochten we een bijzondere kerk. De mensen hier hebben een animistisch geloof dat zowel de natuurgoden als het Katholieke geloof verenigd. In de kerk lag dan ook over de hele vloer alleen stro en branden letterlijk wel 1.000 kaarsen. De wanden waren volledig gedekt met glazen kasten waar heiligen beelden in stonden. Iedereen zat gewoon op de grond in volle devotie met het hele gezin de goden te aanbidden ondertussen drank en cola tussen de kaarsen op de vloer uit te besprenkelen. Één gezin had zieke opa meegenomen en draaide, als offer om de goden gunstig te stemmen voor zijn genezing, een meegenomen haan ter plaatse in de kerk de nek om. Het hele tafereel deed me denken aan wat ik wel eens over het Santeria geloof op Cuba heb gelezen. Bijzonder om een keer met eigen ogen te bekijken.
Nu van de laatste uren San Cristobal in genieten, morgen is de bedoeling dat we in Guatemala terecht gaan komen. Het tweede land op onze reis in Midden Amerika .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten